Οι άνθρωποι “στραβό διάφραγμα”. Αυτοί που ξεκινάνε με το να σου κόβουν την ανάσα και στο τέλος σου κόβουν την αναπνοή. Μυστηριώδεις, αινιγματικοί, γοητευτικοί. “Μπρεθτέικιν” στο πέρασμά τους και στην αρχή της γνωριμίας. Κομμένη ανάσα στο πρώτο ραντεβού, κομμένη ανάσα στο πρώτο φιλί, κομμένη ανάσα μέχρι να στείλει μήνυμα, κομμένη ανάσα μέχρι να πάρει τηλέφωνο. Και το πρώτο ραντεβού γίνεται πολλά επόμενα ραντεβού, και το πρώτο φιλί γίνεται πολλά επόμενα φιλιά και τα μηνύματα και τα τηλέφωνα πληθαίνουν. Και η ανάσα παραμένει κομμένη. Συναρπαστικά μαγευτικά κομμένη. Και κάποια στιγμή μαζί με την ανάσα κόβεται και η αναπνοή. Γιατί τα συναρπαστικά αρχίζουν να αραιώνουν και να πληθαίνουν οι άπνοιες. Κοιμάσαι δύσκολα, ξυπνάς με πονοκέφαλο, κουράζεσαι κατά τη διάρκεια της μέρας, αποκτάς αλλεργία σε πράγματα με τα οποία πριν δεν είχες, μπουκώνεις, έχεις ανάγκη αποσυμφόρηση. Δυσκολεύεσαι να συγκεντρωθείς, να απολαύσεις πράγματα απλά που για άλλους είναι δεδομένα, όπως το απλούστερο. Την αναπνοή σου. Στην αρχή δεν δίνεις σημασία. “‘Ετυχε” λες σε εσένα και στους άλλους που σε ρωτάνε γιατί δεν κοιμήθηκες καλά. “Θα περάσει”, λες σε εσένα και στους άλλους που σε ρωτάνε γιατί μπούκωσες. “Θα έχω ανάγκη βιταμίνες”, λες σε εσένα και στους άλλους που σε ρωτάνε γιατί έχεις μια, δυο, τρεις κουράσεις. “Μάλλον από το τσιγάρο”, λες σε εσένα και στους άλλους που σε ρωτάνε γιατί δυσκολεύεσαι να αναπνεύσεις. Και οι “άνθρωποι στραβό διάφραγμα” συνεχίζουν να στραβώνουν και να σου δυσκολεύουν τη ζωή. Αλλά εσύ το έχεις συνηθίσει αυτό. Να δυσκολεύεσαι να αναπνεύσεις, να πνίγεσαι. “Θα περάσει”, λες, “συνήθισα”, σκέφτεσαι. Δεν είναι εύκολο να βγάλεις τους ανθρώπους “στραβό διάφραγμα” από την ζωή σου. Είναι αλλαγή, είναι “επέμβαση”, και καμία επέμβαση αλλαγής δεν είναι εύκολη. Έρχεται όμως μια στιγμή που ο λιγοστός αέρας που εισπνέεις δεν σου φτάνει πια και το στραβό πρέπει να ισιώσει. Και παίρνεις την απόφαση. Δύσκολα, αλλά την παίρνεις. Κάνεις την επέμβαση και την επόμενη μέρα πρέπει να βγάλεις τα ταμπόν από την μύτη. Πονάει αυτό. Περισσότερο από το στραβό διάφραγμα που δεν πονούσε τόσο σωματικά, όσο στα απλά καθημερινά πράγματα της καθημερινότητας. Και σου έκοβε τον αέρα. Τα ταμπόν βγαίνουν . “Πάρε μια γερή αναπνοή”, σου λέει ο γιατρός. Μαζεύεις όσο αέρα μπορείς από τα ρουθούνια σου και τον απελευθερώνεις. Ζαλάδα. Από το οξυγόνο, από τον αέρα που μπαίνει μέσα σου. Αναπνέεις. Πάει καιρός από την τελευταία φορά που ανέπνευσες. Πας σπίτι σου ακολουθώντας την αγωγή του γιατρού. “Όχι βάρη, όχι σκύψιμο και τα φάρμακα”. Σκέφτεσαι πόσα “βάρη” σου έκοβαν την αναπνοή. Στην αρχή δυσκολεύεσαι να πιστέψεις και να συνηθίσεις πως πλέον αναπνέεις, πως πλέον δεν έχεις “στραβό διάφραγμα”. Αλλιώς είχες συνηθίσει. Ο καιρός περνάει, η ανάρρωση τελειώνει. Αναπνέεις. Χωρίς πονοκεφάλους, χωρίς κούραση, χωρίς αλλεργίες, χωρίς αϋπνίες. Βλέπεις πως μπορεί να υπάρχει και αυτή η ζωή χωρίς το “στραβό διάφραγμα”. Χρειάζεται όμως προσοχή. Οι επεμβάσεις δεν πετυχαίνουν πάντα. Και μπορεί κάποιος άνθρωπος “μπρεθτέικιν” να χρειαστεί να στο υπενθυμίσει.