Το να αφιερώσω την προσοχή μου σε κάτι για αρκετό χρόνο αποτελεί για μένα μια πολύ δύσκολη διαδικασία. Όταν άκουσα ότι μια μεγάλη αλυσίδα καφέ δαπάνησε τα 5 πρώτα χρόνια της λειτουργίας της 13 δισεκατομμύρια δολάρια σε διαφήμιση, για να μας τραβήξει την προσοχή, κατάλαβα. Η προσοχή μας αποσπάται καθημερινά από emails, τηλεφωνήματα, αυτόματες δικές μας σκέψεις, τον ήχο του μηνύματος, κάποιο νέο που θα ακούσουμε και μας ενδιαφέρει, εικόνες, social media. Τα πράγματα τρέχουν πολύ γρήγορα πια. Αυτό που θα καταφέρει να τραβήξει την προσοχή πρέπει να είναι ιδιαίτερο και να κερδίσει όλα τα άλλα. Και αυτό κοστίζει. Στη συγκεκριμένη περίπτωση 13 δις δολάρια.

Οι περισσότερες θεωρίες αυτοβελτίωσης υποστηρίζουν οτι αυτό που αξίζει πραγματικά στη ζωή είναι η ποιότητα. Η ποιότητα του χρόνου σου, των εμπειριών σου, το να ζεις κάθε λεπτό και τις εύκολες και τις δύσκολες στιγμές, να είσαι επικεντρωμένος στις ανθρώπινες επαφές σου, στις στιγμές και παράλληλα να χαμογελάς ενώ νιώθεις κάθε μυρωδιά, ακούς κάθε ήχο και απολαμβάνεις κάθε γεύση. Να κάνεις δηλαδή ένα συνεχόμενο, αέναο focus.

ΩΠΑ ΩΠΑ ΩΠΑ

Όλο αυτό είναι πολύ δύσκολο. Το μυαλό μας βομβαρδίζεται από πληροφορίες. Τα μάτια μας επεξεργάζονται εικόνες, οι ήχοι είναι αλλεπάλληλοι και η πραγματική ησυχία εξαιρετικά σπάνια. Παρατήρησε το. Μετά σκέψου πόσο σπάνια έχεις ευκαιρία για την απόλυτη ησυχία. Και τώρα σκέψου την υπερπροσπάθεια που κάνεις για να τα διαχειριστείς όλα αυτά μέσα στα λεπτά, τις ώρες, τις μέρες. Δε χρειάζεται να είσαι επιστήμονας για να καταλάβεις ότι για να κάνεις focus το 2018 πρέπει να είσαι εκπαιδευμένος. Τώρα, για να αποκτήσεις αυτή την ποιότητα, την ποιότητα του χρόνου σου, των εμπειριών σου, το να ζεις κάθε λεπτό και τις εύκολες και τις δύσκολες στιγμές, να είσαι επικεντρωμένος στις ανθρώπινες επαφές σου, στις στιγμές και παράλληλα να χαμογελάς ενώ νιώθεις κάθε μυρωδιά, ακούς κάθε ήχο και απολαμβάνεις κάθε γεύση, πρέπει να είσαι ο Βούδας.

Πριν μερικά χρόνια τα έφερε έτσι η ζωή που έπρεπε να κάτσω να σκεφτώ. Τι θα κάνω μετά, κατά πόσο είναι στο χέρι μου να αποφασίσω εγώ τι θα κάνω μετά, να σκεφτώ με ποιόν θέλω να προχωρήσω στη ζωή και ποιόν να αφήσω πίσω. Δεν έχει σημασία να σημειώσω ότι ήταν ένα άσκοπο 6μηνο κατά το οποίο κατέληξα σε διάφορα πράγματα τα οποία και ποτέ δεν εφάρμοσα. Όμως για αυτές τις κατά τα άλλα άχρηστες 180 μέρες τρέφω μια ιδιαίτερη εκτίμηση. Γιατί όταν κάνεις διάλειμμα από τη δουλειά για έναν μαγικό λόγο κανείς δε σου μιλάει για δουλειά, σταδιακά βλέπεις όλο και λιγότερο συναδέρφους που στην πραγματικότητα δε σε ενδιέφερε η παρέα μαζί τους και γενικά κάνεις μια αποτοξίνωση από προτάσεις που περιέχουν λέξεις γραφείο, ωράριο, δουλειά, εργασία.

Στην αρχή δε κοιμάσαι σωστά αφού ξαπλώνεις στις 2 για να κοιμηθείς στις 5 και ξυπνάς στις 12 γιατί δεν έχεις που να πας. Στη συνέχεια όμως βρίσκεις το άσκοπο της υπόθεσης και κοιμάσαι κανονικές ώρες. Τα διάφορα στάδια διαδέχονται το ένα το άλλο εσύ κοιμάσαι, ξυπνάς, βλέπεις ταινίες, σκέφτεσαι, πηγαίνεις γυμναστήριο, γνωρίζεις κόσμο, ακυρώνεις κόσμο, σκέφτεσαι, τρως. Στην πραγματικότητα δεν κάνεις τίποτα και η μέρα είναι τεράστια. Μπορείς να αφοσιωθείς σε κάθε δραστηριότητα ξεχωριστά. Κάνεις αγνό, τίμιο focus. Έχεις τόσο χρόνο που μπορείς να παρατηρήσεις το παραμικρό που συμβαίνει γύρω σου και να έχεις και χρόνο να σκεφτείς πόσο αυτό το κάτι που συμβαίνει επιδρά σε σένα. Οριακά φιλόσοφος. Δε μου άρεσε. Άκουγα τη φωνή του Walker να λέει μέσα στο κεφάλι μου Ride or Die και αγχωνόμουν ότι τα κάνω όλα λάθος.

Όταν κάποιους μήνες αργότερα τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους και ξεκίνησα μια νέα δουλειά ο χρόνος συμπιέστηκε ξανά. Νέοι συνάδελφοι, νέο ωράριο, παλιοί φίλοι, γυμναστήριο, προετοιμασία τάπερ από το βράδυ, η μέρα πάλι μίκρυνε. ”Δεν μπορώ να κάνω focus”. Είναι η πρόταση που έχω πει περισσότερες φορές και από το πεινάω στη ζωή μου και εκείνη την περίοδο άρχισα και πάλι να ακούω τον εαυτό μου να την λέει. Δεν προλάβαινα να λούσω τα μαλλιά μου και μερικές φορές το έκανα σχεδόν μισοκοιμισμένη. Δεν κατάφερνα να επικεντρωθώ σε τίποτα ουσιαστικά και κάθε βράδυ έπεφτα εξουθενωμένη για ύπνο. Δε μου άρεσε. Άκουγα τη φωνή του Walker να λέει μέσα στο κεφάλι μου Ride or Die και αγχωνόμουν ότι τα κάνω όλα λάθος.

ΩΠΑ ΩΠΑ ΩΠΑ, να καταλήξουμε τι θέλουμε στο τέλος, να μην είμαστε των άκρων.

Αποφάσισα ότι μου επιτρέπεται τελικά να μην είμαι ένας μικρός φιλόσοφος. Το 2018 δεν τους εκτιμούν και πολύ εξάλλου. Το 2018 όσο πιο πολύ τρέχεις τόσο πιο ενδιαφέρον φαίνεσαι. Ωστόσο όπως και εγώ μάλλον και εσύ χρειαζόμαστε μικρά, πολύτιμα, ποιοτικά διαλείμματα για να μπορούμε να κάνουμε focus που και που. Σε ένα πιάτο καλό φαγητό, σε κάποιον που σου μιλάει και σε κοιτάζει στα μάτια, σε κάποιον που νοιάζεται πραγματικά. Χρειάζεται που και που να μην απαντάμε μηχανικά στην ερώτηση τι κάνεις; Χρειάζεται να καθόμαστε μόνοι μας μερικές φορές για να ακούσουμε την ησυχία. Γιατί μόνο έτσι θα εκπαιδεύσουμε τον εαυτό μας να μπορεί να κάνει focus και στις ησυχίες αλλά και στις μεγάλες φασαρίες. Ή να κάνει το ξεκαθάρισμα και τελικά να διαλέγει τις στιγμές που θα κάνει focus. Ναι, αυτό μ αρέσει. Aν ήμουν ο Vin Diesel δηλαδή θα φρέναρα, θα το έκανα στην άκρη και θα άναβα ένα τσιγάρο. Ας κάνουμε λίγο focus στη στιγμή και στο τοπίο.