Είμαστε αυτοί που δεν υπήρχαμε στο σχέδιο, αυτοί που ήρθαμε τελευταίοι ίσως σαν ατυχηματάκι, αυτοί που για πάρα πολλά χρόνια δεν ήμασταν εκεί. Eίμαστε τα μικρότερα αδέρφια.
Ναι, για πολλούς ήμασταν πάντα τα χαϊδεμένα της οικογένειας, αυτοί που τραβούσαν την προσοχή. Αλλά ΟΧΙ, η ζωή για το μικρότερο παιδί της οικογένειας δεν είναι πάντα εύκολη και ήρθε επιτέλους η ώρα να ξεκαθαρίσουμε τυχόν παρανοήσεις και να πετάξουμε απο πάνω μας την ταμπέλα του κακομαθημένου (αλλιώς, κλασικά, θα τα πούμε όλα στη μαμά).
- Τις περισσότερες φορές δεν είμαστε μέρος του σχεδίου επέκτασης της οικογένειας, που σημαίνει ότι γίναμε καταλάθος απο μπαμπά/μαμά σε μια επιτυχημένη επέτειο και με αμφιβόλου ποιότητας κρασί.
- Γινόμαστε αντικείμενο ζήλιας απο τα μεγαλύτερα αδέρφια μας. Για εκείνα, είμαστε αυτοί που εισβάλαμε στη φωλίτσα τους και ταράζουμε την οικογενειακή γαλήνη με τα ηλίθια κλάματά μας και την αχόρταγη επιθυμία μας για αγκαλίτσα μαμάς 25 ώρες το 24ωρο.
- Δεν υπάρχει ΚΑΜΙΑ φωτογραφία μας παιδικής ηλικίας που να είμαστε μόνοι μας. ΚΑΜΙΑ. Σε κάθε στιγμή της ζωής μας που άξιζε ν’ αποθανατιστεί τα αδέρφια μας είναι εκεί. Πρώτη φωτογραφία ως έμβρυο; Δίπλα η αδερφή σου να σου κρατάει το χεράκι με βλέμμα “τι είναι αυτό που φέρατε σπίτι”. Φωτογραφία με τα πρώτα σου βήματα; Στο βάθος ο αδερφός σου να σκαλίζει τη μύτη του. Πρώτα γενέθλια; Δεξιά-αριστερά τα αδέρφια σου που τους υποσχέθηκε ο μπαμπάς να φυσήξουν αυτοί το κεράκι.
- Τα πειράγματα. Τα ΠΟΛΥ ΧΑΖΑ, άκαρδα και υπεύθυνα για 6μήνες συνεδρίες με παιδοψυχολόγους πειράγματα. Σύμφωνα με πρόχειρους υπολογισμούς 874 φορές μας έχουν πει ότι είμαστε υιοθετημένοι, 871 φορές το πιστέψαμε και τρέξαμε στη μαμά κλαίγοντας.
- Στο σχολείο είμαστε πάντα θύματα της φήμης που άφησαν τα αδέρφια μας. Ήταν η αδερφή σου το αστέρι της φιλολόγου, απουσιολόγος και υποψήφια για νόμπελ ειρήνης; Θα είσαι για πάντα αυτή που δεν μπόρεσε να τη φτάσει στο μικρό της δαχτυλάκι. Ήταν ο αδερφός σου κακός μαθητής, βασιλιάς των ωριαίων απουσιών και badass του Γ`4 ; Είσαι εκκολαπτόμενος δολοφόνος κι ας μην το ξέρεις ακόμα.
- Τα αποφόρια. Ελάτε παιδιά, ξέρετε ακριβώς για τι πράγμα μιλάω. Τα πρώτα second hand μαγαζιά με ρούχα ήταν στο ΙΔΙΟ ΣΑΣ ΤΟ ΣΠΙΤΙ, γεμάτο απο ρούχα που φορούσαν παλιά τα αδέρφια σας και ήταν για χρόνια αποθηκευμένα,τίγκα στη ναφθαλίνη. Η μόνη διαφορά με τα μαγαζιά είναι ότι στο σπίτι φυσικά και δεν είχες επιλογή. Τζιν σαλοπέτα με πορτοκαλί σαλιγκαράκια που προσπαθούν να φτάσουν μικρά πράσινα φυλλαράκια; Φυσικά και θα τη φορέσεις.
- Οι μοναξιές. Τα αδέρφια μας μεγάλωσαν πριν απο εμάς, άρχισαν να βγαίνουν πριν απο εμάς και εμείς μέναμε πίσω κλάιγοντας και φωνάζοντας ότι θέλουμε να πάμε μαζί τους στην καφετέρια, στη βόλτα, στο σπίτι του γκομεν..φδξηφξ εμμμμ κολλητής τους για να πάρουμε σαν απάντηση αυτό το τιποτένιο «εσύ σε λίγο που θα μεγαλώσεις».
- Είμαστε το τελευταίο προτζεκτ των γονιών μας, η τελευταία τους ευκαιρία να αποδείξουν ότι δεν τα σκάτωσαν που σημαίνει ότι όλη η προσπάθεια τους για ένα σωστό μεγάλωμα παιδιού πέφτει πάνω μας, ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΤΕ ΠΟΣΕΣ ΣΥΝΕΔΡΙΕΣ ΜΕ ΠΑΙΔΟΨΥΧΟΛΟΓΟ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΥΤΟ;
- Είμαστε αυτοί που σε όποια ηλικία κι αν βρισκόμαστε, αντιμετωπιζόμαστε πάντα ως τα μωρά της οικογένειας. Όλοι ανησυχούν για εμάς, όλοι θέλουν να μας συμβουλέψουν, όλοι θέλουν να μας προστατέψουν, όλοι θέλουν να τους κάνουμε αναπάντητη όταν φτάσουμε με ασφάλεια στο σπίτι.
- Δεν υπάρχει κάτι που τα μεγαλύτερα αδέρφια σου δεν θα έκαναν για εσένα και ακόμα και αν πολλές φορές θέλησαν να σε πνίξουν με το Barbie μαξιλάρι σου, δεν θα άφηναν κανέναν να πειράξει ούτε τρίχα απο τα μαλλάκια σου. Μιλάμε για το ασυναγώνιστο combo οικογένειας/σωματοφύλακα/γονιών/κολλητών και όλα αυτά στο πακέτο του ενός και αν αυτό δεν είναι η μεγαλύτερη ευτυχία στον κόσμο, τότε τι είναι;
