«Η υπομονή είναι μεγάλη αρετή». Είναι η πρώτη σκέψη που κάνω κάθε μέρα όταν οδηγώ προς τη δουλειά και πήζω στην κίνηση. Η οδήγηση στην Αθήνα τα πρωινά των καθημερινών είναι ένα case study από μόνη της. Κίνηση, νεύρα, άγχος για να φτάσεις έγκαιρα στον προορισμό σου: στον στόχο σου.

Κάθε μέρα η ίδια διαδικασία: ξεκινάς από το σπίτι προς τη δουλειά, έχοντας κάνει τον προγραμματισμό σου. Υπάρχουν φορές που θα αργήσεις στη δουλειά σου, εξαιτίας αστάθμητων παραγόντων. Ένα τρακάρισμα στην Κηφισίας, μια απεργία στο metro. Εκεί τι κάνεις; Διαλέγεις έναν εναλλακτικό δρόμο, ή φεύγεις νωρίτερα από το σπίτι.

Υπάρχουν OMΩΣ και οι φορές που ο δρόμος είναι ανοιχτός, χωρίς κίνηση. Εκεί έχεις την ευκαιρία να τρέξεις, να φτάσεις νωρίτερα στον προορισμό σου. Χωρίς νεύρα, χωρίς εντάσεις, χωρίς περιττές τοξίνες. ΚΑΙ ΤΟΤΕ μπορεί να εμφανιστεί μπροστά σου ο μαλάκας που θα πηγαίνει με 50km/h στην αριστερή λωρίδα. Έχεις 2 επιλογές: η πρώτη είναι να νευριάσεις, να τον βρίσεις, να του κορνάρεις, να του παίξεις τα φώτα, να νευριάσεις ακόμη περισσότερο και (9 στις 10 φορές) να μην κερδίσεις τίποτα. Επιλογή 2: μπορείς απλά να τον προσπεράσεις από τα δεξιά και να συνεχίσεις την πορεία προς το στόχο σου. Ο τύπος δεν θα πάψει να σε καθυστερεί και θα συνεχίσει να κλείνει το δρόμο σου. Αντιθέτως, αν προσπαθήσεις να τον εκλογικεύσεις, παρασύρεσαι μαζί του και γίνεσαι αυτόματα κι εσύ τέτοιος τύπος: ένας τύπος γεμάτος νεύρα και τοξίνες, που καθυστερεί τον στόχο του.

Ο τύπος που πηγαίνει με 50km/h μπροστά σου στην αριστερή λωρίδα μπορεί να είναι η ίδια σου η σχέση. Μπορεί να είναι μια παρέα σου. Μπορεί ακόμη να είναι και το αφεντικό σου. Μπορεί να είναι οποιοσδήποτε εμφανίζεται στη μέρα σου, με χαμηλότερη ταχύτητα από τη δική σου και προσπαθεί να σε ρίξει στον χαμηλό του πήχη. Όρισε την ταχύτητα και τους στόχους σου. Προσπέρασέ τον από τα δεξιά και άφησέ τον στο παρελθόν. ΚΑΙ μην είσαι τέτοιος τύπος.

Μερικές φορές και ο Νόμος κάνει λάθος γιατί μερικές φορές επιβάλλεται να προσπεράσεις από δεξιά.