Ο καθένας από εμάς θυμάται τα παραμύθια που του αφηγούνταν οι γονείς του. Η αφήγηση των παραμυθιών, αδιαμφισβήτητα, αποτελούσε μια αγαπημένη χρονική στιγμή. Ήταν η στιγμή, κατά την οποία πραγματοποιούταν η συνάντηση του ονείρου και της φαντασίας με την πραγματικότητα. Ένας χώρος, όπου εδράζονταν η μυθοπλασία και η ονειροπόληση. Η αοριστία του τόπου και του χρόνου των παραμυθιών, καθώς και η συνειρμικότητα των εικόνων και των μεταφορών του επέτρεπαν την ολοκληρωτική εμβύθιση στην σουρεαλιστική απεικόνιση του κοινωνικού περιβάλλοντος. Οργανικός και ανόργανος κόσμος, φυσικό και υπερφυσικό, συμβολικό και πραγματικό γίνονταν ένα, και εσύ ήσουν έτοιμος να παραδοθείς με πάθος στις ευχάριστες ταυτίσεις με τους φαντασιακούς ήρωες.

Το δίκαιο, το αγαθό και το καλό ήταν, πάντοτε, οι νικητές. Το κάθε παραμύθι είχε το δικό του ευτυχισμένο τέλος και εσύ έπεφτες για ύπνο ήρεμος, απαλλαγμένος από κάθε φόβο και εμποτισμένος με τα υψηλά ιδανικά της παραμυθιακής αφήγησης. Αν ο φόβος σου επέστρεφε και ξυπνούσες, το κλάμμα σου θα περνούσε, μονάχα, μέσα από το άκουσμα ενός άλλου παραμυθιού. Τίποτα και κανένας δεν έπρεπε να σε απομακρύνει από την φαντασιακή σου πραγματικότητα. Οι γονείς όφειλαν να είναι εκεί, να σε νιώσουν και να προσέξουν…να αναβιώσουν το δικό τους παραμύθι. Μήπως, τελικά, το παραμύθι δεν έχει τέλος;

Ξάφνου ξυπνάς. Είσαι μεγάλος, πια. Η πρωταρχική σου επιθυμία να μεγαλώσεις είναι τόσο ευχή, όσο και φόβος. Βρίσκεσαι μακριά από το παραμύθι. Ακούς άγριες φωνές. Βλέπεις ανθρώπινες φιγούρες να περιπλανιούνται μέσα σε μια μέρα που μοιάζει με νύχτα τρομακτικού ερέβους. Το βαλς του παραμυθιού έγινε τρέξιμο. Ο πρίγκηπας αφεντικό. Το άδικο προτέρημα και η καλοσύνη ντροπή. Το παραμύθι είναι αλλού…μακριά, σε άλλη εποχή…μάλλον κοιμάται. Μα κάνε κάτι για να το ξυπνήσεις.

Πέραν της επώδυνης πραγματικότητας, πάντοτε, θα υπάρχει κάτι ικανό να ξυπνήσει το δικό σου αγαπημένο παραμύθι, τα δικά σου όνειρα, τις δικές σου προσδοκίες.

Το πρωταρχικό παραμύθι θα είναι, πάντοτε, οι εμπειρίες και τα βιώματά σου. Το παραμύθι της ψυχής σου μετεξελίσσεται και μετασχηματίζεται στην μετέπειτα ενήλικη ατομική σου ταυτότητα. Αν, όμως, όλοι μεγαλώναμε με παραμύθια και με μια παράλληλη υγιή ψυχική ανάπτυξη…μήπως τότε, η κοινωνία μας θα ήταν ιδανική; Μήπως, έτσι, θα απεικόνιζε τον παραμυθένιο μας κόσμο; Μήπως, το συμβολικό και το πραγματικό γίνονταν ένα;

Μέσα σε αυτόν τον κόσμο, τον όχι και τόσο ιδανικά πλασμένο, βρίσκεται κάπου το προσωπικό σου παραμύθι, το ατομικό σου φαντασιακό. Μη διστάζεις. Ψάξε το παραμύθι, βγάλ’το από τον βυθό και αναδύσου μαζί του στον μαγευτικό κόσμο των ονείρων. Ψάξε ανθρώπους που θα σου επιτρέψουν να καταδυθείς στον ψυχικό τους κόσμο, που δεν θα φοβούνται να γεννηθείτε μαζί και πάλι απ’την αρχή, κάπου εκεί…στην αρχή του ονείρου.

Τελικά, το παραμύθι δεν έχει τέλος.