Μου συμβαίνει συνέχεια να είμαι με φίλους κι γνωστούς και να μιλάνε για τον εαυτό τους σαν να είναι κάποιος άλλος. Και όχι, δεν εννοώ ότι μιλάνε στο γ’ενικό, το οποίο είναι εξίσου ενοχλητικό και το λες και σύνδρομο της Αντουανέτας. Μιλάω γι αυτήν την περίπτωση ανθρώπου που δηλώνει: ‘Εγώ έχω τρομερή αυτοπεποίθηση και πάντα διεκδικώ με σθένος αυτά που θέλω και είναι να μην τα πάρω ε; Θα γίνει χαμός!’

 

Και ξέρεις ότι έχεις απέναντί σου έναν άνθρωπο που ντρέπεται να πει στον περιπτερά ότι δεν είναι αυτά τα τσιγάρα που ζήτησε και όταν τον βρίζουν στην τράπεζα, ζητά βαθύτατα και ειλικρινέστατα συγγνώμη (κυρίως όταν δεν φταίει ο ίδιος.) Και κατά την ταπεινή μου άποψη, δεν υπάρχει χειρότερο πράμα από το να έχεις μια εντελώς διαστρεβλωμένη εικόνα του εαυτού σου. Όχι επειδή δεν είναι cool, αλλά γιατί κάπως έτσι αρχίζουν οι παρεξηγήσεις στις σχέσεις, το κακό μεγάλωμα παιδιών και ναι, η κατάθλιψη. Γιατί συμβαίνει το εξής: ο λόγος που ‘αγνοείς’ το ποιος είσαι, είναι επειδή δεν σου αρέσει ο αυθεντικός εαυτός σου. Συνεπώς, πλάθεις αυτό που θαυμάζεις. ‘Εγώ είμαι εκκεντρική και τρελή’ γιατί τρέμεις ότι είσαι πολύ βαρετή, ‘οι άντρες δεν με πλησιάζουν γιατί έχω άποψη’. Καλά ηρέμησε, οι άντρες δεν κυκλοφορούν με πούρο και μαστίγιο. Ίσως με καπέλο, αλλά επειδή είναι hipsters, όχι οι μάγκες του Βοτανικού.

Έχουμε φτιάξει μια άλλη εικόνα από την πραγματική, έχουμε μπει και στο καλούπι της και μια χαρά τον παίζουμε το ρόλο. Στο μεταξύ, έχεις ξεχάσει ποιος είσαι εσύ στην αλήθεια. Είσαι δυναμικός ή χαμηλών τόνων; Είσαι εξωστρεφής ή εσωστρεφής; Είσαι κοινωνικός ή σπιτόγατος; Είσαι μονογαμικός ρομαντικούλης ή είσαι ο Jude Law στον Alfie; Η απάντηση που ακούω σχεδόν πάντα είναι: ‘Μα σε κάθε περίπτωση είσαι διαφορετικός! Δεν είσαι πάντα το ίδιο.’ Ναι σύμφωνοι, δεν είσαι ρομπότ να δίνεις πάντα την ίδια απάντηση, αλλά έλα τώρα, μεταξύ μας μιλάμε, αν ήσουν διαφορετικός συχνά ή ‘ευπροσάρμοστος’ που είναι η αγαπημένη λέξη πολλών, σημαίνει ότι προσαρμόζεσαι εσύ στις ανάγκες των άλλων και ο εαυτός σου (που έχει και σταθερές) είναι κάπου χαμένος στο τούνελ αλλά δεν πειράζει. Αφού ικανοποιούνται οι άλλοι μαζί σου, όλα καλά.

Για μένα το σημαντικότερο πράγμα, είναι να κάνω ειρήνη με τι σκοτεινές πλευρές μου. Βασικά παίζει και να είναι οι πιο ενδιαφέρουσες, γιατί συνήθως είναι παιχνιδιάρικες και αφορούν τα πιο βαθιά και ‘ανθρώπινα’ κομμάτια σου. Τώρα, αν είσαι της Εκκλησίας και πιστεύεις στη μάχη του Καλού και του Κακού, τότε αυτό το άρθρο είναι μάλλον εξωφρενικό για σένα. Που λες, όσο πιο βαθιά παραχώνεις το φόβο, τη ζήλεια, το θυμό, ακόμα και το μίσος, ξέρεις ότι γίνεται ένα καζάνι που κοχλάζει και μόλις παραφουσκώσει, θα κάνει ΜΠΑΜ και θα ξεχυθεί προς όλες τις κατευθύνσεις. Φαντάζομαι ότι θα έχεις ακούσει αυτούς που λένε: ‘Έχω τεράστια υπομονή, αλλά άμα θυμώνω, του παίρνει όλους ο διάολος.’ Ο διάολος να τους πάρει, το τραυματιοφορείο μην τους πάρει.

Και πάντα καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα. Πρώτον, άμα αυτοσαρκαστείς για τα ‘ελαττώματα’ και τα ‘αρνητικά’ σου, παύουν να είναι τόσο τρομακτικά και άσχημα. Δεύτερον, οι άνθρωποι που σε αγαπάνε υπό όρους και σου ζητάνε να αλλάξεις ή να βελτιώσεις αυτά που τους ενοχλούν σε εσένα (αλλά και εσένα τον ίδιο) δεν αξίζουν ούτε τη γλυκιά σου καλημέρα. Ναι, είναι κλισέ, αλλά με τούτα και με εκείνα, επιβεβαιώνουν αυτό που έχεις ήδη στο μυαλό σου. Ότι δεν αξίζεις πολλά και πρέπει να διορθωθείς. (Βάλε τις εργοστασιακές ρυθμίσεις και let us know). Τρίτον, κανείς δεν αγάπησε έναν ‘τέλειο’ άνθρωπο. Όλοι θέλουμε ανθρώπους αληθινούς, με προβληματάκια, ελαττωματάκια και τραυματάκια (βάζω υποκοριστικό γιατί στον υπερθετικό χρειάζομαι φάρμακα κι έχουμε οικονομική κρίση).

‘Γίνε αυτός που είσαι’. Η κλισεδάρα του αιώνα που μέχρι και οι παρουσιάστριες γνωστών τηλεοπτικών εκπομπών θα την ξέρουν και θα την ανεβάζουν στο Instagram λογικά, αλλά είναι μεγάλη αλήθεια. Και να ξέρεις ότι είναι μεγάλος ο δρόμος, αλλά με καλή παρέα, όλα δείχνουν πιο ανώδυνα.