Πιστεύω στο θέατρο. Πιστεύω στο ελληνικό θέατρο. Έχει παραστάσεις εξαιρετικές, ηθοποιούς δυνατοτήτων, σκηνοθέτες που δημιουργούν από πραγματική προσωπική ανάγκη και κάνουν παραστάσεις ουσίας και όχι επιφάνειας. Ανθρώπους που δίνουν την ψυχή και το σώμα τους και υποστηρίζουν αυτό που κάνουν με πάθος. Έχουμε λοιπόν, μια αδιαμφισβήτητη αφετηρία. Αφετηρία διαλόγου μεταξύ δημιουργού και συνδημιουργού – θεατή. Ένα διάλογο απαραίτητο στην εποχή που ζούμε -αλλά και σε κάθε εποχή-, που μας δίνει τη δυνατότητα να βγούμε από τα στενά όρια του εαυτού μας, να γνωρίσουμε, να σκεφτούμε, να διαφωνήσουμε. Να μοιραστούμε, να πάψουμε να νιώθουμε μόνοι και τελικά να συνειδητοποιήσουμε πως πράγματα που δεν είναι ορατά, υπάρχουν. Φυσικά και υφίστανται αντικειμενικά κριτήρια για να προσεγγίσει κανείς μια παράσταση, πάντα δίπλα στην πραγματική αγάπη για το θέατρο, αλλά η προσωπική γνώμη ενός θεατή -όποιος κι αν είναι- διαμορφώνεται και από τις γνώσεις, την τριβή, την διάθεση της στιγμής, σίγουρα την γενικότερη στάση ζωής του καθενός και τέλος την γενικότερη συγκυρία κατά την οποία συναντιέται με ένα παραστασιακό γεγονός. Πάντα όταν μια χρονιά τελειώνει κάνουμε αναδρομές και αξιολογήσεις. Ανάμεσα στις δικές μου δεν θα μπορούσε να μην βρίσκεται και μία σκέψη για τις ευτυχέστερες θεατρικές μου συγκυρίες! Με πίστη, χαρά και ανυπομονησία για τις επόμενες!

・ Ο Σωσίας του Φίοντορ Ντοστογιέφσκι σε σκηνοθεσία Έφης Μπίρμπα. Με τον Άρη Σερβετάλη. Μια συγκινητική σκηνική σωματική αφήγηση ενός πεζού κειμένου για την ουσία της κοινωνικής συνύπαρξης. ・ Φαέθων του Δημήτρη Δημητριάδη σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά. Μια παράσταση για τα ανθρώπινα σκοτάδια που επιστρέφει συχνά στην σκέψη. ・ Αχ! της Γλυκερίας Μπασδέκη από τη ομάδα Bijoux de Kant. Ένα κείμενο βαθιά συγκινητικό σε μια παράσταση με άποψη. ・Βασιλιάς Ληρ του Ουίλιαμ Σαίξπηρ σε σκηνοθεσία Τομάζ Παντούρ. Μία ολοκληρωμένη αισθητική πρόταση με ξεχωριστές ερμηνείες. ・ Ρήσος του Ευρυπίδη σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου στο Λύκειο του Αριστοτέλη. Για τη σύλληψη, τον χώρο, τους ηθοποιούς, την ενέργεια. ・ Τα παιδιά του ήλιου του Μαξίμ Γκόργκι σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη. Ένα κείμενο που μοιάζει να γράφτηκε σήμερα για εμάς σε μία εξαιρετική σκηνική ερμηνεία. ・ Φάουστ του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Παράσταση υψηλής αισθητικής σε ένα υπέροχο θέατρο. ・ Το δέντρο του Οιδίποδα από την ομάδα Ιδέα σε σκηνοθεσία Κώστα Γάκη. Μια παράσταση που αξιοποιεί εκ νέου την ανεξάντλητη τελικά αρχαία τραγωδία με την δυναμική και την δύναμη των νέων ανθρώπων.