Η Sofia Coppola γεννήθηκε ένα πρωινό του Μάη το 1971. Δεν ξέρω αν γνωρίζαμε από τότε το ότι θα γίνει μια από τις νεότερες σπουδαίες σκηνοθέτιδες (λόγω του πατέρα της, καταλαβαίνεις)  στην Αμερική ή αν απλώς έγινε και εμείς νομίζαμε ότι το νιώθαμε από τότε.

Το βάρος και η κατάρα της Coppola όμως, όλα αυτά τα χρόνια, είναι πως πολλοί κριτικοί ταινιών εκτιμούν πως η επιτυχία της οφείλεται στον καλλιτεχνικό νεποτισμό. Ίσως να φταίει το ότι η αρχή της καριέρας της έγινε με την εμφάνισή της στις ταινίες του πατέρα της Francis Ford Coppola. Όμως ποια είμαι εγώ για να κρίνω; Εγώ είμαι εδώ για να εξετάσω την μουσική που χρησιμοποιεί στις δικές της ταινίες.

Η πρώτη της ταινία μικρού μήκους ήταν το “Lick the Star” (1998) και το “The Virgin Suicides” (1999). Ύστερα ήρθε και το πρώτο βραβείο της Academy Award for Best Original Screenplay (Το Όσκαρ ε), για το κωμικό δράμα “Lost in Translation” το 2003. Αυτόματα έγινε η τρίτη γυναίκα που προτάθηκε και κέρδισε το βραβείο ακαδημίας.

Το 2010, με την δημιουργία της ταινίας της  “Somewhere”, έγινε και η πρώτη Αμερικανίδα (και η τέταρτη σκηνοθέτιδα) που κέρδισε το Golden Lion, στο Φεστιβάλ Βενετίας. Ε, δε το λες και λίγο. Πόσο μάλλον καλλιτεχνικό νεποτισμό.

Ο ήπιος χαρακτήρας της, η λατρεία της για την λίγο πιο εναλλακτική μουσική και κουλτούρα (aka. indie cine-hit) λάτρης έκαναν την Σοφία να απέχει πολύ από τα κλασικά (κακομαθημένα) παιδιά των χολιγουντιανών stars. Στις ταινίες της βλέπουμε να θίγει ζητήματα όπως η ανθρώπινη αποξένωση, ο κούφιος υλισμός και το εμπορευματοποιημένο σεξ σε κάποιο (και όλα) από τα δεξιοτεχνικά πλάνα της.

The Strokes – I’ll Try Anything Once (Somewhere, 2010)

Air – Alone in Kyoto (Lost in Translation, 2003)

The Cure – Plainsong (Marie Antoinette, 2006)

Air – Playground Love (The Suicide Virgins, 1999)

KISS – Love Theme (Somewhere, 2010)

The Jesus and Mary Chain – Just Like Honey (Lost in Translation, 2003)

*Στα σκαριά είναι και η καινούργια της σκηνοθετική δουλειά, η La Traviata.