«Άντε να έρθει επιτέλους η Πέμπτη! Κάνουν πρεμιέρα οι “Πενήντα αποχρώσεις του γκρι”!», είπε μια υποψήφια πρώην φίλη (σκέφτομαι σοβαρά να κόψω κάθε επαφή μαζί της μετά από αυτή την ατάκα!) σ’ ένα πάρτι το Σάββατο. Αρχικά νόμιζα ότι μου έκανε πλάκα και έβαλα τα γέλια αλλά όταν συνειδητοποίησα ότι μιλούσε  απολύτως σοβαρά, δεν μπορούσα παρά ν’ απορήσω γι’ άλλη μια φορά με τα πράγματα που αρέσουν στις γυναίκες.

Και για να προλάβω την όποια χαζή ένσταση του τύπου «το έχεις διαβάσει και μιλάς;», ομολογώ (όχι χωρίς μια μεγάλη δόση ντροπής) ότι ναι, θέλοντας να δω τι λέει πια αυτό το βιβλίο που πούλησε περισσότερα αντίτυπα απ’ τον Harry Potter, το διάβασα. Τουλάχιστον, διάβασα το ένα από τα τρία βιβλία (γιατί, προφανώς, η συγγραφέας θεώρησε ότι δεν είχε βασανίσει αρκετά το αναγνωστικό κοινό με το πρώτο της βιβλίο, οπότε έκρινε σκόπιμο να γράψει άλλα δύο!) άρα έχω κάθε δικαίωμα να εκφράσω άποψη!

Αν δεν έχεις ακουστά το βιβλίο-φαινόμενο-που-έγινε-ταινία, το μόνο που μπορώ να υποθέσω για σένα είναι ότι τα τελευταία 3-4 χρόνια έλειπες σε επανδρωμένη αποστολή της NASA στον Άρη ή ότι είσαι επισκέπτης από κάποια άλλη διάσταση στην οποία η «κακή λογοτεχνία», ως έννοια, δεν υφίσταται. Παρ’ όλ’ αυτά, νιώθω χρέος μου να σε κατατοπίσω συνοπτικά για το πόνημα της E.L. James που, μέχρι να το διαβάσω, νόμιζα ότι ήταν ένα βιβλίο αφιερωμένο στον βρετανικό ουρανό. Ή τα απομνημονεύματα ενός ελαιοχρωματιστή. Και ειλικρινά, ένα δειγματολόγιο χρωμάτων είναι πιο ενδιαφέρον, πιο συναρπαστικό και σίγουρα πιο καλογραμμένο απ’ τις «50 αποχρώσεις του γκρι». Άσε που σίγουρα περιέχει περισσότερο σεξ!

Θα ξεκινήσω από τον τίτλο του βιβλίου που, πραγματικά, είναι από μόνος του η επιτομή της πρωτοτυπίας, αφού αναφέρεται στο όνομα του πρωταγωνιστή, Κρίστιαν Γκρέι, και όχι στο γκρι χρώμα (Χαχα! Σας την έφερε!)! Και λες, εντάξει, κλέβει που κλέβει την ιδέα από το Grey’s Anatomy, δεν μπορούσε να επιλέξει τουλάχιστον ένα άλλο απ’ τα τόσα χρώματα που υπάρχουν; Θα την χαλούσαν, ας πούμε, οι «Πενήντα αποχρώσεις του βουργουνδί»;! Τέλος πάντων, ο Κρίστιαν είναι ένας φτωχός πλην τίμιος ΔΙΣεκατομμυριούχος που παραμένει απλός παρά τα λεφτά, τη φήμη και την παγκόσμια προβολή και το μεγαλύτερο πρόβλημά του είναι πώς θ’ αντιμετωπιστεί η παγκόσμια επισιτιστική κρίση. Επίσης είναι 27 χρονών. Και πανέμορφος. Για να καταλάβετε, είναι αυτό που θα προέκυπτε αν αναμειγνύαμε το DNA του Μαρκ Ζάκερμπεργκ μ’ αυτό ενός μοντέλου της A&F. Αυτό λοιπόν το τέλειο δείγμα άντρα έχει μια… μικρή αδυναμία: είναι λιγουλάκι σαδιστής. Όταν λέμε «λιγουλάκι», μη φανταστείτε, ένα δωμάτιο έχει μόνο ο κακομοίρης, γεμάτο με κάθε είδους BDSM αντικειμενάκια.  Η ζωή του όμως αλλάζει όταν γνωρίζει την Αναστέιζια Στιλ (που, αν κάποιος μου πει ότι το όνομά της δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την αναισθησία, θα δυσκολευτώ να τον πιστέψω), ένα βλαχαδερό 21 Μαΐων που απορείς αν ξέρει να πει κάτι άλλο πέραν του «oh my» και του «holy…κάτι (συνήθως, κάτι μεταξύ του cow, crap ή shit)». Η Αναστέιζια είναι τελειόφοιτη κολλεγίου, εντελώς ηλίθια –σε βαθμό που πλησιάζει τα όρια της διανοητικής υστέρησης- και γεμάτη ανασφάλειες. Κι όμως, με κάποιο μαγικό τρόπο, καταφέρνει τον Κρίστιαν να την ερωτευτεί παράφορα!!

Στις δύο εβδομάδες της γνωριμίας τους, ο πάμπλουτος δισεκατομμυριούχος (το ξέρω ότι είναι πλεονασμός αλλά θέλω να δώσω έμφαση), προλαβαίνει, όχι μόνο να την γεμίσει κάθε λογής δώρα που το συνολικό τους κόστος ανέρχεται, πάνω κάτω, στο ΑΕΠ μερικών κρατών, αλλά και να την συστήσει στην μητέρα του (πλάκα πλάκα, μόλις τώρα συνειδητοποιώ ότι παίζει να έχει ελληνικές ρίζες το παλικάρι!) να γνωρίσει την δική της και να τρέχει από πίσω της σαν σκυλάκι! Ενώ παράλληλα, συντηρεί και τις επιχειρήσεις του ο τσάκαλος! Οι δε σκηνές σεξ, που θα περίμενε κανείς να είναι πικάντικες και ανατρεπτικές είναι το τελείως αντίθετο: οι περιγραφές σου προκαλούν αφόρητη βαρεμάρα και σου δίνουν την αίσθηση ότι οι γνώσεις της συγγραφέως για την BDSM κουλτούρα (αλλά και το σεξ, γενικότερα) έχουν προέλθει από αφηγήσεις τρίτων. Όταν άκουσα, μάλιστα, ότι σόκαραν πολλές γυναίκες, που διάβαζαν το βιβλίο στα κρυφά, γεμάτες ντροπή και ενοχές, δεν μπόρεσα να μην αναρωτηθώ για την σεξουαλική τους ζωή!

Καταλαβαίνω ότι η μέση αναγνώστρια έζησε, μέσα από την Αναισθησία, τις δικές της, ανεκπλήρωτες φαντασιώσεις αλλά απορώ που δεν στάθηκε ούτε μία στιγμή στο πόσο άτεχνα είναι σκιαγραφημένοι οι χαρακτήρες και πόσο μη ρεαλιστική η πλοκή. Για το δε λεξιλόγιο, που σου δίνει την αίσθηση ότι αποτελείται από 200-300 λέξεις το πολύ, δεν έχω να πω κουβέντα.

Αυτό το αριστούργημα λοιπόν, είχε κάποιος την φαεινή ιδέα να το κάνει και ταινία, προσδοκώντας ότι η εισπρακτική επιτυχία της θα είναι, τουλάχιστον, ανάλογη των πωλήσεων του βιβλίου. Ελπίζω ότι το ανθρώπινο είδος δεν θα με απογοητεύσει και ότι οι εν λόγω προσδοκίες δεν θα επαληθευτούν. Θέλω επίσης να πιστεύω ότι, τώρα που ξέρετε, πάνω κάτω, για τι πράγμα μιλάμε, δεν νιώθετε την περιέργεια να διαπιστώσετε και ιδίοις όμμασι πόσο κακές είναι στην πραγματικότητα οι «50 αποχρώσεις». Αν, παρά τις προειδοποιήσεις μου, εσείς πάτε να δείτε την ταινία ή δεχτείτε να σας τραβήξουν στον κινηματογράφο, τότε τι να πω; Είστε άξιοι της μοίρας σας και σας αξίζουν, τουλάχιστον, 50… πυγοραπίσματα –έτσι, για να μένουμε και εντός θέματος!