Κάποιος, κάποτε αποφάσισε ότι οι άνδρες είναι το «ισχυρό φύλο» και είμαι σχεδόν σίγουρος ότι, εκείνη τη στιγμή, αυτό πρέπει να φάνηκε πολύ γαμάτη ιδέα και να γέμισε αυτοπεποίθηση και καμάρι τα απανταχού αρσενικά. Προσωπικά, είμαι επίσης πεπεισμένος ότι αυτός ο μυστηριώδης «κάποιος», δεν μπορεί παρά να ήταν γυναίκα. Και όχι (μόνο) γιατί, όπως είναι παγκοίνως γνωστό, εκ γυναικός ερρύη τα φαύλα. Κυρίως, γιατί η συγκεκριμένη προσέγγιση φαίνεται να είναι πολύ βολική και να κάνει πολύ ευκολότερη τη ζωή τους. «Μωρό μου, οι άνδρες είναι το ισχυρό φύλο, κουβάλα εσύ όλες τις σακούλες με τα ψώνια/σκότωσε την κατσαρίδα/έλα μαζί μου για καφέ με τα κορίτσια που θέλουμε τη γνώμη σου για τα γκομενικά μας»… Εντάξει, αν θέλω να είμαι απόλυτα ειλικρινής, θα πρέπει να παραδεχτώ ότι αυτό το τελευταίο δεν μου το έχουν πει ποτέ αλλά δεν θα μου έκανε καμία εντύπωση να μου το πουν κάποια στιγμή μέσα στα πλαίσια του «ένας άνδρας μπορεί να δείξει μεγαλύτερη αντοχή στις κακουχίες». Μέσα στα πλαίσια αυτά, προέκυψε κάπως και ότι «οι άνδρες δεν κλαίνε». Δεν μπορώ να σας πω με βεβαιότητα αν, εν προκειμένω, πρόκειται για προστακτική (τύπου «οι άνδρες δεν ΠΡΕΠΕΙ να κλαίνε») ή αν απλώς το παίρνουμε ως δεδομένο και μιλάμε για ένα γεγονός (τύπου «stating facts»). Ό,τι από τα δύο και να ισχύει πάντως, αυτό που μπορώ να σας πω πέραν πάσης αμφιβολίας, είναι ότι η εν λόγω φράση περιέχει περίπου τόση αλήθεια όση και η φράση «γύρνα, θ’ αλλάξω» Ίσως φταίει ο τρόπος που μεγάλωσα και το γεγονός ότι ο πατέρας μου – το βασικότερο ανδρικό πρότυπο στη ζωή μου- δεν ντρέπεται και δεν διστάζει ιδιαίτερα να εκδηλώσει την συγκίνηση που του προκαλεί το οτιδήποτε (τον έχω πιάσει πολλάκις να δακρύζει ακούγοντας ένα τραγούδι ή διαβάζοντας κάτι). Ίσως φταίει που είμαι Καρκίνος και άρα (υποτίθεται…) φύσει ευσυγκίνητος. Ίσως φταίνε τα φεγγάρια (…ίσως πάλι φταις εσύ). Ό,τι ή όποιος και να φταίει, το σίγουρο είναι ότι δεν ένιωσα ποτέ στη ζωή μου και για κανένα λόγο την παραμικρή ενοχή για τις φορές που έχω βάλει τα κλάματα –ακόμα και δημόσια. Ένας άνδρας, όπως ακριβώς και μια γυναίκα, έχει κάθε δικαίωμα να εκφράσει και να εκδηλώσει τα συναισθήματά του. Το ότι πολύ συχνά δεν το κάνει, είναι άλλου παπά ευαγγέλιο και, εικάζω, όχι δική του επιλογή. Σίγουρα, δεν είναι ότι υπάρχει κάποιος που να του το απαγορεύει αλλά, για κάποιον λόγο που δυσκολεύομαι να κατανοήσω, θεωρούμε ότι η εικόνα ενός άντρα που κλαίει ισοδυναμεί με απόδειξη αδυναμίας (ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο σατανικό) και άρα θα πρέπει ν’ αποφεύγεται. Μεγαλώνουμε έχοντας στο μυαλό μας αυτόν τον «χρυσό» κανόνα συμπεριφοράς και καταλήγουμε δυστυχισμένοι γιατί καταπιέζουμε τον εαυτό μας με το να μην του επιτρέπουμε όχι μόνο να εκδηλώσει αλλά, πολύ συχνά, ακόμη και να νιώσει συγκεκριμένα συναισθήματα. Είναι αλήθεια ότι ίσως κι εμείς να μην ξέρουμε πώς ακριβώς να τα διαχειριστούμε και, άρα, να προτιμούμε το να τ’ αποφεύγουμε γενικώς αλλά μπορεί να είναι πολύ λυτρωτικό το να αφεθούμε να κατακλυστούμε απ’ τα συναισθήματά μας. Το να κλάψουμε κι εμείς σαν πεντάχρονο που του έπεσε το παγωτό στο πεζοδρόμιο (προσωπικά, ακόμα δακρύζω αν μου συμβεί κάτι τέτοιο…) είτε από συγκίνηση είτε από πόνο -και δεν εννοώ μόνο σωματικό, προφανώς-, είναι απολύτως φυσιολογικό! Και κάτι τελευταίο. Πολλές γυναίκες, αδυνατούν να πιστέψουν ότι πληγωνόμαστε εξίσου εύκολα με αυτές μόνο και μόνο γιατί δεν το δείχνουμε με τον τρόπο που το δείχνουν εκείνες. Δεν εννοώ τσιρίζοντας και χαλώντας τον κόσμο. Ούτε κάνοντας μουτράκια. Εννοώ κλαίγοντας! Σας εγγυώμαι ότι η εικόνα ενός άνδρα που κλαίει, πολύ σπάνια θα προκαλέσει αρνητικά συναισθήματα σε μία κοπέλα και αυτή η κοπέλα θα πρέπει να είναι λίγο… του γιατρού. Αντιθέτως, επειδή το κλάμα είναι μια μορφή εκδήλωσης συναισθημάτων με την οποία οι ίδιες είναι εξοικειωμένες (μην κοροϊδευόμαστε, σε επιστήμη το έχουν αναγάγει!) και την οποία καταλαβαίνουν πολύ καλά, θα καταλάβουν επίσης πολύ πιο εύκολα πόσο πολύ σας πλήγωσε μια συμπεριφορά τους από το αν είχατε καθίσει να τους το εξηγήσετε με λόγια. Άσε που είναι πιθανό να τις κάνετε να νιώσουν άσχημα γι’ αυτό και μετά να κάνουν ό,τι μπορούν για να επανορθώσουν – αν καταλαβαίνετε τι εννοώ (και είμαι σίγουρος ότι καταλαβαίνετε!).