Μετά από 8 καλαμάκια κοτόπουλο, 2 μερίδες γύρο χοιρινό και 3-4 κοκακόλες (η μία light), έπιασα το εξής απλό: Πού πηγαίνουν οι άντρες όταν φεύγουν; Γιατί αυτομάτως κάνουν το πρώτο ραντεβού και τελευταίο; 

Φίλη μου, άνοιξε τα αυτιά σου. Και τα μάτια σου. Και την αγκαλιά σου για αυτόν τον άσωτο.

Πριν από κάθε ραντεβού, ακόμη κι από αυτό το τραγικό για το οποίο σου έγραψα τις προάλλες, εμείς τα αγόρια έχουμε στήσει στο μυαλό μας και τα 3-4 επόμενα μαζί σου. Έχουμε φανταστεί περπατητάδες στην ανοιξιάτικη Αθήνα, έχουμε ήδη δει ταινίες με σένα κι ας μην το ξέρεις ακόμα, έχουμε πιει ποτά, έχουμε γίνει χάλια. Ναι, όλα αυτά πριν καν βγούμε για πρώτη φορά μαζί σου. Γιατί το θέλουμε ρε παιδί μου. Το πιστεύουμε. Όταν ο Θεός έβρεχε υποσχέσεις ότι εκεί έξω υπάρχει η Μία για τον καθένα μας, εμείς συγκεντρωνόμασταν στο Σύνταγμα και καίγαμε ομπρέλες. Και χορεύαμε στη βροχή.

Του κατ ε λονγκ στόρι σορτ (proficiency Cambridge KAI Michigan είναι αυτά που βλέπεις), σε κάθε ραντεβού που βγαίνουμε, βγαίνουμε με τις καλύτερες διαθέσεις για ένα δεύτερο, τρίτο, τέταρτο, σεξ, έεε πέμπτο. Στην εξαφάνιση, δεν φτάνουμε μήτε άκοπα μήτε βιαστικά. Συνήθως σπίτι μας γυρνάμε για να σου απαντήσω κυριολεκτικά. Γιατί κάτι πιθανότατα δεν μας άρεσε.

– Eσείς; – Ο τρόπος που μασάτε το καλαμάκι του καφέ σας; – Ο τρόπος που ρουφάτε τον καφέ, αν δεν έχει καλαμάκι; – Εσείς; – Οι ιστορίες που μας λέτε για τον πρώην σας, που είχε εξοχικό στην Κινέττα, που έκανε μπάντζι τζάμπινγκ όποτε είχε τις κλειστές του, που ήταν προικισμένος και στα εκατοστά και στην τεχνική (με το συμπάθιο), που είχε μια γαμάτη δουλειά που δεν μπορούσατε ακριβώς να περιγράψετε; – Η διάγνωση ότι θέλετε ακόμα τον πρώην σας; – Το γεγονός ότι μας θέλετε περισσότερο απ’ ό,τι εσείς; – Η σιγουριά ότι δεν μπορούμε να κάνουμε σεξ μαζί σας; – Η επιθυμία να γυρίσουμε να δούμε τον Παναθηναϊκό, παρά να πάμε και για ένα δεύτερο ποτό μαζί σας; – Εσείς; – Πολλά πράγματα; – Όλα μαζί;

Η ιστορία που έχουμε στο κεφάλι μας πριν από ένα ραντεβού είναι τις δραματικά περισσότερες φορές μια διαφορετική ιστορία από αυτό που βλέπουμε να εξελίσσεται μπροστά μας την ώρα της Κρίσης. Να, μια φορά είχα βγει ένα πολλά υποσχόμενο ραντεβού στο Φλοράλ (Μα στο Φλοράλ; Ναι, στο Φλοράλ) με ένα γλυκό και πανέξυπνο κορίτσι και μας έπιασε και τους δύο τέτοια βαρεμάρα που παίρναμε κάτι τόμους για την Αφρική που έχει το μαγαζί στο βάθος, και τους ξεφυλλίζαμε σιωπηλοί.

Μην κοιτάς που με τους πρώην σου δεν προλαβαίνατε να τελειώσετε τα ποτά και τρέχατε από το μπαρ στο σπίτι όποιου από σας έμενε πιο κοντά. Δεν τσουλάνε όλες οι καταστάσεις, φίλη μου. Δυστυχώς, ευτυχώς, δεν τσουλάνε. Το νιώθεις στο κενό βλέμμα του απέναντι, το νιώθεις στις 213 φορές που κοιτάζει το κινητό του ενώ είστε έξω. Δεν φταις εσύ, δεν φταίει αυτός, δεν γίνεται πάντα να φταίει κάποιος. Κράτα λοιπόν την τελευταία πρόταση, γιατί πάω στοίχημα ότι αυτό που σε κόφτει είναι η απόρριψη και το ερεθισμένο σου εγώ. Είμαι σίγουρος πως κι εσύ τον βαριόσουν αυτόν που εξαφανίστηκε. Τι; Δεν τον βαριόσουν;