Ξέρω κορίτσια που τους αρέσει να τρώνε παστουρμά και ξέρω κορίτσια που φτιάχνονται όταν ο γκόμενος τους ΔΕΝ ασχολείται με τα αθλητικά. Τα δεύτερα κορίτσια είναι τέσσερις-πέντε φορές περισσότερα από τα πρώτα.

Όσους ανταγωνιστές κι αν βρίσκεις, αγαπητή μου, σε ένα γήπεδο με 22 ποδοσφαιριστές, δύο πάγκους, δεκαπέντε αναπληρωματικούς και καμιά δεκαριά χιλιάδες οπαδούς, Σ’ ΑΡΕΣΕΙ που το αγόρι σου ασχολείται με τα αθλητικά. Άσε λοιπόν το λάπτοπ κάτω, βγες στο μπαλκονάκι σου και φώναξέ το: ‘Μ’ ΑΡΕΣΕΙ ΠΟΥ ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΜΟΥ ΒΛΕΠΕΙ ΜΠΑΛΑ, ΑΛΛΑ ΟΡΚΙΖΟΜΑΙ ΟΤΙ ΘΑ ΤΟΥ ΚΑΝΩ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΥΡΗ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΜΕ ΑΜΕΛΕΙ ΓΙ’ ΑΥΤΗΝ’. Τώρα μιλάς την αλήθεια.

Σε ένα εγκαταλελειμμένο παράπηγμα κάπου στις εκβολές του Νιαγάρα, υπάρχει μια καταπακτή στην οποία φυλάσσεται η διαχρονικότερη αλήθεια των γκομενικών σχέσεων. Είναι γραμμένη σε χαρτί από ευκάλυπτο και λέει μέσες άκρες ότι όσο αφήνεις τον άλλο (να νομίζει ότι) είναι ελεύθερος, τόσο πιο αργά θα τον χάσεις.

Δεν θέλω να γράψω πράγματα που μπορεί να γράψει κι ένα παιδί 2,5 χρονών αλλά, ναι, το να με αφήσεις εσύ αγαπημένη να δω με τους φίλους μου τα προημιτελικά της Ευρωλίγκα -και ειδικά τη σειρά του Παναθηναϊκού με την Μπαρτσελόνα- είναι μεγάλη υπόθεση.

Κι ας θυμόμαστε-αναλύουμε την ώρα της μπάλας ιστορίες μίσους για τον Ναβάρο, που σημαίνει ότι δεν προσέχουμε καθόλου το ματς μέχρι την τέταρτη περίοδο. Κι ας αρχίσει ένας από την παρέα να λέει τα γκομενικά του με αποτέλεσμα να βάλουμε mute την τηλεόραση, πάλι μέχρι την τέταρτη περίοδο. Κι ας μην σου στείλω μήνυμα. Κι ας μην σε πάρω τηλέφωνο. Κι ας ασχοληθούμε περισσότερο με τις πίτσες που θα φάμε (no pun intended) παρά με τον ίδιον τον αγώνα. Εγώ είμαι ΑΕΚ έτσι κι αλλιώς, δε καίγομαι για τον Παναθηναϊκό.

Αυτό που θέλω να πω είναι πως η μπάλα για μας είναι μια πρόφαση να κάνουμε έξι δισεκατομμύρια πράγματα με τους κολλητούς μας κι ΑΜΑ είναι καλό το ματς, να δούμε και λίγη μπάλα. Αν τα βάλεις με τη μπάλα, τα βάζεις και με αυτά τα έξι δισεκατομμύρια πράγματα.

Επανέρχομαι στην αρχή της επίκαιρης παρέμβασής μου. Που λες, κατά βάθος θέλεις το αγόρι σου να βλέπει μπάλα. Γενικά, θέλεις να είναι μύστης μη χαρτογραφημένων για εσένα πεδίων. Γουστάρεις που γνωρίζει τους γκόμενους των κολλητών σου και αναλύουν σε ποια κατηγορία θα πέσει η ΑΕΚ αν η ομάδα (μας) δεν βγάλει καινούργιο ΑΦΜ. Τη βρίσκεις να ακούς και να μην καταλαβαίνεις τίποτα, τη βρίσκεις να γυρνάς στις κολλητές σου και να λες αυτό το τόσο 50s αμερικάνικο, “πω πω, άντρες παιδί μου, πιάσανε τώρα τα ποδοσφαιρικά και ποιος τους σταματάει”.

Καμιά φορά νιώθουμε κι εμείς περήφανοι για σας όταν καταλήγετε όλες μαζί στο πόσο θα φορεθεί το μπλε αυτήν την άνοιξη ή συγκρίνετε αυτά που ψωνίσατε από το Meet Market. Καμιά φορά. Αυτό που θέλω να κρατήσεις (και μετά ας φωτίσει ο Θεός, κάνε ό,τι νομίζεις) είναι πως η λαχτάρα του αγοριού σου ενώ ξεστομίζει ένα «να, μου ‘παν τα παιδιά μήπως μαζευτούμε το βράδυ για μπάλα» βλέπει μόνο ένα πιθανό σενάριο. Να μαζευτεί με τα παιδιά το βράδυ για μπάλα. Όλα τα άλλα σενάρια θα τον πληγώσουν και πολύ φοβάμαι ότι σύντομα θα είστε δύο οι πληγωμένοι.

Αυτά από μένα. Τι άλλα εσείς;

Ηλίας Αναστασιάδης (@illanastasiadis) #delivery_boy