Πριν πολλά, πολλά, πολλά χρόνια υπήρχε ένας μακρινός πλανήτης, που ονομαζόταν Γη. Οι κάτοικοι του ζούσαν αγαπημένοι και μονιασμένοι, αλλά κάπως απομακρυσμένοι ο ένας με τον άλλον. Για να γεφυρώσουν αυτό το χάσμα της απόστασης άρχισαν να εφευρίσκουν τρόπους επικοινωνίας εξ αποστάσεως. Μετά από πολλές απόπειρες και με την πάροδο του χρόνου ανακάλυψαν τον καλύτερο: εκείνον της αλληλογραφίας. Κάπως έτσι, φαντάζομαι θα εξηγούμε στις μελλοντικές γενιές τον όρο της αλληλογραφίας, που εμείς οι παλιότεροι μπορεί να ξέρουμε καλά και να τον χρησιμοποιούσαμε για να επικοινωνούμε με αγαπημένα μας πρόσωπα, αλλά οι νεότεροι έχουν μόνο ακουστά, σαν να ήταν πιο απαρχαιωμένος και από τη Γραμμική Β. Μέχρι να έρθουν στο προσκήνιο τα social media, ο τρόπος αυτός ήταν εξαιρετικός διαδεδομένος και μπορούσαμε να αλληλογραφούμε με φίλους από το χωριό που έμεναν σε άλλη πόλη ή με φίλους που είχαμε γνωρίσει κάποιο καλοκαίρι σε κάποια κατασκήνωση. Βέβαια, υπήρχαν και τα τηλέφωνα, αλλά την εποχή εκείνη ήταν ψηφιακά και γράφανε, που έλεγε κι η γιαγιά μου, και δεν μας επιτρεπόταν να μιλάμε με τις ώρες. Όπως τα ψηφιακά τηλέφωνα, έτσι κι εμείς γράφαμε. Γράφαμε σε χαρτί με στυλό για να μπορέσουμε να πούμε τα νέα μας σε φίλους και γνωστούς, ξέροντας βέβαια εκ των προτέρων ότι μέχρι να φτάσει σε εκείνους το γράμμα, τα νέα μας θα είχαν ήδη παλιώσει. Η χρονοκαθυστέρηση αυτή δεν είχε για εμάς την παραμικρή σημασία. Εμείς θέλαμε απλώς να γράψουμε ένα γράμμα και να πούμε όλα αυτά που τώρα θα λέγαμε με τον κολλητό μας στο τηλέφωνο στις τέσσερις τα ξημερώματα. Συν τοις άλλοις βέβαια, το γράψιμο αποτελούσε κι ένα είδος εκτόνωσης. Γράφαμε, γιατί έπρεπε κάπου να εκφράσουμε όσα νιώθαμε. Κι αφού δεν ξέραμε πώς αλλιώς να το κάνουμε τα αποτυπώναμε στο χαρτί -μας ήταν και οικείο, ειδικά στην εφηβεία, εξαιτίας του σχολείου.

Και γινόμασταν χάλια με τη μελάνη, κάναμε ορθογραφικά, μουτζούρες επάνω στο χαρτί. Σχεδιάζαμε ανθρωπάκια, καρδιές και πάντοτε στο τέλος μουσκεύαμε το χαρτί με κολόνια για να μυρίζει όμορφα, κάνοντας τις λέξεις κατά τόπους να ξεθωριάζουν κι έπειτα γράφαμε στο υστερόγραφο με μεγάλα γράμματα: Μύρισε το γράμμα (τώρα τι να πεις; Μύρισε την οθόνη;). Κατόπιν, παίρναμε έναν φάκελο, βάζαμε μέσα τις σελίδες με τα συναισθήματά μας και τις ταχυδρομούσαμε. Αυτή η αξία νομίζω είναι ανεκτίμητη, απλώς γιατί κανείς μας δεν έχει σκεφτεί τι έχει πραγματικά σταλεί ταχυδρομικώς όλα αυτά τα χρόνια.

Με τα ΕΛΤΑ έχουν σταλεί οι πιο όμορφες ιστορίες. Γράμματα στον Άγιο Βασίλη πασπαλισμένα με παιδική αθωότητα, εφηβικοί έρωτες γραμμένοι με καλλιγραφικά γράμματα, που σχημάτιζαν λέξεις ενθουσιασμού. Τόνοι μελάνης χυμένοι μαζί με δάκρυα για χωρισμούς. Απογοητεύσεις, φιλίες, δάκρυα, χαρές, λύπες. Όλα τα συναισθήματα κλεισμένα σε λευκούς φακέλους με πολύχρωμα γραμματόσημα. Χωρίς εστάλη και παραδόθηκε. Χωρίς delete, χωρίς διαβάστηκε. Είχαμε  βλέπεις, εμπιστοσύνη στα Ελληνικά Ταχυδρομεία, αλλά και στους ανθρώπους που αλληλογραφούσαμε.

Τις πιο έντονες στιγμές μου θυμάμαι να τις γράφω. Όχι, μεταφορικά (αν και αυτό έπρεπε να συμβεί μερικές φορές), αλλά κυριολεκτικά. Να τις γράφω για να τις στείλω σε φίλους. Ακόμα και τώρα που στέλνω μηνύματα ή που γράφω αυτό το άρθρο δεν νιώθω την ίδια χαρά και τον ίδιο ενθουσιασμό με τον πατροπαράδοτο τρόπο γραφής, με στυλό και χαρτί. Γιατί κατά την άποψή μου μόνο τότε γράφαμε πραγματικά. Τώρα απλώς πληκτρολογούμε. Αν ψάξει κανείς τα κουτιά από τα παπούτσια που έχω στο πάνω πάνω ράφι της βιβλιοθήκης στο παλιό μου υπνοδωμάτιο, θα ανακαλύψει χιλιάδες τέτοια γράμματα. Ερωτικά ραβασάκια που στέλνονταν με τη σφραγίδα των ΕΛΤΑ, έρωτες φίλων μου που τώρα έχουν ξεχαστεί (και οι έρωτες και οι φίλοι), χριστουγεννιάτικες κάρτες από ξαδέρφια που έμεναν μόνιμα στο εξωτερικό. Αυτά, μαζί με πολλά άλλα μικροαντικείμενα παρόμοιας αξίας, είναι ο προσωπικός μου θησαυρός. Και νομίζω σχεδόν όλων μας. Μπορεί πλέον αυτός ο τρόπος επικοινωνίας να έχει εκλείψει και να θεωρείται σχεδόν απαρχαιωμένος, αλλά εγώ πάντοτε θα θεωρώ πως είναι ένας από τους πιο άμεσους τρόπους ψυχικής –κυρίως- επαφής. Είναι σπουδαίο να στέλνεις γράμματα που έχουν το δικό σου γραφικό χαρακτήρα, τα δικά σου βιώματα, τις δικές σου προσωπικές σκέψεις. Είναι σπουδαίο να κολλάς τα γραμματόσημα στην επάνω δεξιά γωνία του φακέλου, έχοντας πάντοτε την ίδια παιδική αμφιβολία εάν έχεις βάλει αρκετά. Αλλά πάνω από όλα είναι σπουδαία η ανυπομονησία που αισθάνεσαι, κάθε φορά που περιμένεις να λάβεις απάντηση, για να διαβάσεις το γράμμα ξέροντας πως πάντοτε θα τελειώνει με τον ίδιο υπέροχα κλισέ τρόπο: ΥΓ: Μύρισε το γράμμα.

Pic source: tumblr.com