Πτυχίο τσεκ, μεταπτυχιακό τσεκ, δουλειά με λεφτά ‘που σου επιτρέπουν να ζεις αξιοπρεπώς’ τσεκ, σχέση με ένα καλό παιδί τσεκ, στέγη πάνω από το κεφάλι μας τσεκ, δύο παιδιά (ένα κι ένα) τσεκ, και μπορώ να συνεχίσω έτσι μέχρι την ηλικία των 80 που εμφανίζονται οι ανάλογες φάσεις ζωής κι εσύ πρέπει να περάσεις όλα τα στάδια των επιτυχιών, υποχρεώσεων και κατακτήσεων. Αυτή είναι η ποσοτική μέτρηση της ευτυχίας. Ποσοτική είναι σίγουρα. Το ‘ευτυχία’ παίζεται. Μεγαλώνεις με τις εντολές (όχι τις 10 αλλά τις γονεικές και κοινωνικές) βάση των οποίων χτίζεις τη ζωή σου και προσπαθείς να μην παρεκκλίνεις, γιατί αυτό σημαίνει ότι θα βγεις από το δρόμο της ευτυχίας. Βέβαια, αυτού του είδους η μέτρηση είναι λίγο αυτοαναιρούμενη αν αναλογιστεί κανείς κάποιες ‘κατηγορίες’ ανθρώπων που δεν είναι σε θέση να κάνουν μεταπτυχιακό (για οικονομικούς λόγους), δεν μπορούν να παντρευτούν ή να κάνουν παιδιά επίσημα (επειδή είναι γκέι ή άθεοι) και ας μην κοροϊδευόμαστε, πόσα καλά παιδιά υπάρχουν εκεί έξω;

Αν το καλοσκεφτείς λοιπόν, ακολουθούμε ένα παραδοσιακό και ίσως χριστιανικό μοντέλο ζωής που δεν εκφράζει τεράστιο ποσοστό των ανθρώπων που δεν είναι πάνω από 50 χρονών σήμερα. Αλλά εγώ αναρωτιέμαι, ακόμα κι αν σε εκφράζει αυτός ο τρόπος ζωής, πώς είναι δυνατόν να βάζεις την ευτυχία σε κουτάκια, βήματα και νόρμες; Αν εγώ θεωρώ ότι δεν χρειάζομαι ένα πτυχίο για να πετύχω διότι είμαι καλλιτεχνική φύση (δυστυχώς δεν είμαι) και τα ταλέντα μου είναι που θα ‘με ζήσουν’, αν το μεταπτυχιακό μου ακούγεται θηλιά στο λαιμό, γεγονός που μου έχουν επιβεβαιώσει αρκετοί οικείοι μου και αν ο γάμος έχει μεγάλο ποσοστό αποτυχίας και δεν με εκφράζει, μήπως η ευτυχία των άλλων είναι η δική μου ‘αυτοκτονία’;

Μία κουβέντα που κάνω πολύ συχνά με τους φίλους μου είναι η εξής: πόσο καλά γνωρίζουμε τον εαυτό μας ώστε να είμαστε σίγουροι για το αν θέλουμε αυτό που νομίζουμε ότι θέλουμε (μπερδεμένη έκφραση Joey); Αν η μαμά σου σε προόριζε από πάντα για νυφούλα ή μανούλα (έμφαση στο -ουλα) αλλά εσύ νιώθεις μέσα σου ότι δεν είναι αυτός ο δρόμος σου, μήπως φοβάσαι να πας κόντρα στην προηγούμενη γενιά και να ακολουθήσεις το δικό σου μονοπάτι; Μήπως οι επιθυμίες των γονιών και της κοινωνίας ξεπερνούν τον εαυτό σου και λες ‘δεν βαριέσαι, πόσες χαρές τους έχουν μείνει’; Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι μπορεί να τα θες όλα αυτά που προαναφέραμε, αλλά στο δικό σου χρόνο. Θα μειωθεί πολύ η ευτυχία σου αν κάνεις μεταπτυχιακό στα 45 ή αν υιοθετήσεις παιδί τότε και δεν το συλλάβεις μέσα από την ιερή πράξη του έρωτα στα 30; Θα είσαι πολύ δυστυχισμένος αν αλλάξεις 10 δουλειές γιατί πολύ απλά βαριέσαι εύκολα ή δεν είσαι σίγουρος για το τί σου αρέσει να κάνεις περισσότερο; Και ακόμα και αν δεν κάνεις τίποτα από όλα αυτά, είσαι λιγότερο ευτυχισμένος από τους άλλους;

Όταν γνωρίζω ανθρώπους κάτω των 40 ετών και νιώθουν ότι είναι αποτυχημένοι επειδή δεν ‘κατάφεραν να εκπληρώσουν τα άνωθι στάδια’, τσαντίζομαι σε απίστευτο βαθμό. Αν ζεις για να υπηρετείς τα όνειρα των άλλων, τότε μην γελιέσαι. Δεν ζεις καθόλου. Απλά επιβιώνεις. Το να ανακαλύψεις τον εαυτό σου, τα δυνατά σημεία του, τις δυσκολίες, τις αδυναμίες και τις πιο βαθιές επιθυμίες είναι μία επίπονη διαδικασία που μάλλον θα πάρει μία ολόκληρη ζωή. Αλλά σε ό,τι και αν καταλήξεις, θα είναι προϊόν δικής σου ανάγκης και όχι των γονιών ή της κενωνίας. Η ευτυχία δεν μπορεί να είναι ποσοτική αλλά ούτε και αντικειμενική. Βγάλε αυτές τις δύο λέξεις από το λεξιλόγιό σου και τότε θα δεις ότι ως υποκείμενα, βιώνουμε με διαφορετικό τρόπο την ευτυχία, τη χαρά και τη λύπη. Κάποιες φορές ο δρόμος είναι μοναχικός (σαν την κορυφή ένα πράμα) και άλλοτε είναι γεμάτος με παρέα. Και αυτό είναι ΟΚ.