Η ιστορία των ελληνικών σειρών ξεκινάει από το μακρινό 1970 και συνεχίζει μέχρι το πολύ τωρινό μας 2017. Γενιές και γενιές τηλεοπτικών σειρών που έχουν αφήσει εποχή, είτε για την πρωτοτυπία, είτε για την ερμηνεία, είτε για τους χαρακτήρες, τις ατάκες και την ιστορία τους. Ακόμα και αν τις βλέπεις μόνος σου, με το σύντροφο σου, ή και με οικογένεια ή παρέα, δεν παύουν να σε μαγεύουν, να σου ανεβάζουν τη διάθεση και να σε κάνουν να ταυτίζεσαι και να επαναλαμβάνεις για καιρό ατάκες και σκηνές.

Θα εστιάσω σε μια συγκεκριμένη εποχή σειρών που κάνουν come back, το οποίο μέχρι και η Άντζελα Δημητρίου θα φθονούσε. Αναφέρομαι στις ελληνικές σειρές των 90s με early 2000s. Πολλές από τις σειρές που θα αναφέρω έχουν προβληθεί κατ’ επανάληψη στην ελληνική τηλεόραση. Η επιστροφή για την οποία όμως μιλάω αναφέρεται στην παρακολούθηση των σειρών αυτών από τον υπολογιστή μας.

Θα εξομολογηθώ ότι με συναρπάζει το γεγονός πως πολλοί γνωστοί μου, ακόμα και οικογένεια μου, αποφασίζουν παράλληλα με τις ξένες high production σειρές του εξωτερικού που βλέπουν, να χωρέσουν στο πρόγραμμα και παλιές, αγαπημένες, ελληνικές σειρές. Ορίστε λοιπόν οι λόγοι για τους οποίους πιστεύω ότι συμβαίνει αυτό.

Ας ξεκινήσω με μια προσωπική μου άποψη την οποία θεωρώ συμμερίζεστε πολλοί. Η ελληνική τηλεόραση, ως ελληνικές, original παραγωγές, με ελληνικά σενάρια και όχι ξένα spin off όπως η Νταντά, έχει λίγο-πολύ ατροφήσει. Σαφώς η πηγή ελληνικών παραγωγών δεν έχει στερέψει πλήρως, όμως δεν συγκρίνεται σε καμία περίπτωση με την πληθώρα παραγωγών που είχαμε το 90 με αρχές 2000, και ποσοτικά και ποιοτικά. Επιστρέφουμε, έτσι, κατά κάποιον τρόπο, στο δοξασμένο παρελθόν, στο Golden Age, της ελληνικής παραγωγής.

Ένας άλλος σημαντικός λόγος που πιστεύω ότι γυρνάμε σε παλιές ελληνικές σειρές, είναι η απλότητα που είχαν. Ναι, βεβαίως και θέλω να παρακολουθήσω την πλοκή γύρω από μια περίπλοκη, μυστηριώδη ιστορία, με διαφθορά και έγκλημα, όπως το House of Cards, όμως συγκρίνεται με τις απίστευτες περιπέτειες της Κατακουζήνας και της Βλαχάρας; Θέλω να πω, πως τέτοιου είδους σειρές σε διασκεδάζουν χωρίς να σε κουράζουν. Κάθε επεισόδιο κάτι διαφορετικό. Κάθε επεισόδιο, ολοκληρώνει τον κύκλο του εντός του ιδίου του επεισοδίου.

Χαρακτήρες. Ζούμε στην εποχή του sassy, shady & fabulous (καλή ώρα Σούλα Γκλάμουρους), και τι πιο sassy, shady & fabulous από την Ντένη Μαρκορά (Δύο Ξένοι) να πετάει ατάκες του τύπου «Γεια σου χρυσό μου[…] καλέ περσινά παπούτσια φοράει!» ή την Βάνα Δάγκα (Οι μέν και οι Δεν) με τη σκυλίτσα της την Τερέζ. Fun Fact: η Τερέζ είναι και στην πραγματικότητα το σκυλάκι της ηθοποιού. Περνάμε βέβαια και στα άκρως κωμικά πρόσωπα όπως η καημένη η Μαρούσκα και η Δέβορα (Εκείνες κι εγώ), η οικιακή βοηθός του Ζάχου Δόγκανου με τις αξέχαστες ατάκες της σε σπαστά ελληνικά.

Ένα άλλο στοιχείο της εποχής εκείνης ήταν η ομαδική τρέλα. Αυτό το κλίμα παρέας σαν τα Φιλαράκια, όπου καθένας έχει και διαφορετική, αλλά εξίσου μοναδική προσωπικότητα. Τέτοιες σειρές ήταν το 10 Λεπτά Κήρυγμα, οι Απαράδεκτοι, οι Στάβλοι της Εριέτας Ζαΐμη, Κωσταντίνου και Ελένης, Άκρως Οικογενειακόν. Ατάκες εκ των οποίων χαράχτηκαν για πάντα στη μνήμη μας όπως το αστροπελέκι, το κολλητέ, δώσε ένα πεντοχίλιαρο και ταμάλα και σχεδόν κάθε ατάκα που είπε ποτέ το υπέροχο ντουέτο του Σ’ αγαπώ, μ’ αγαπάς.

Τέλος πολλές από αυτές τις σειρές, σκιαγραφούσαν τέλεια την κουλτούρα, τα ήθη και τους προβληματισμούς της εποχής, κάτι που πολλές νέες σειρές αποτυγχάνουν να κάνουν, κλείνοντας τους χαρακτήρες και τις ατάκες τους σε ένα μεγάλο μαύρο κουτί που γράφει «κλισέ».

Αυτοί είναι οι λόγοι για τους οποίίους πιστεύω πως κάνουν come back οι παλιές ελληνικές σειρές. Και τώρα να με συχωράτε, πάω να σφυρίξω ανέμελη το theme song του Δόγκανου.