Μπορώ να γράψω πάνω από 4.000 λέξεις σε ένα συνειρμικό παραλήρημα για το πώς έχω βιώσει τα ψέματα, πώς τα έχω δουλέψει, πώς τα έχω σερβίρει αριστοτεχνικά προς πάσα κατεύθυνση τα τελευταία 10-12 χρόνια. Μένοντας στο πλαίσιο των ερωτικών σχέσεων και αποφεύγοντας άλλο ένα βιωματικό ξεβράκωμα (μέχρι το επόμενο), το ξέρεις και το ξέρω ότι το ψέμα και η αλήθεια είναι τα δύο χέρια  που κρατάνε και δίνουν ζωή σε μια σχέση. Ή θάνατο. Ναι, είναι σαν τα χέρια που κρατάνε τις μαριονέτες.

“Η αλήθεια είναι υπερεκτιμημένη”, λέει ένας φίλος του Γιώργου και, παρότι μου τη σπάει αυτό που ο καθένας πετάει τη μαλακία του και την πιστεύει σαν να του την ψιθύρισε ο Δημιουργός, δεν βρίσκω πολλούς τρόπους να αντικρούσω τη συγκεκριμένη (μαλακία;) όσον αφορά τις σχέσεις. Σε μια εποχή που, ανεξαρτήτως διαθεσιμότητας, μπορείς να γνωρίσεις κόσμο ακόμη και στον ύπνο σου ή να κανονίσεις σεξ με σοσιαλμηντιακό φίλο μετά από ένα συνετό τσατ 15-20 λεπτών, η ποσότητα της αλήθειας που αφήνεις να περάσει στη σχέση σου είναι, εχμ, επιεικώς πάντα, όχι μεγάλη.

Έχω δει ανθρώπους να κερδίζουν εξαρτήσεις χρόνων και να φωτίζονται. Τους ξέρω, μιλάμε κάθε μέρα με κάποιους. Τους έχω δει να αφήνουν πίσω τη ζωή με το ψέμα και να συμπαρασύρονται τόσο άνευ όρων στην αλήθεια που πραγματικά τους φοβάται το μάτι σου. Τους φοβάται γιατί εσύ ακόμα ζεις με τα (έλα μωρέ, λέω κάνα δυο) ψεματάκια (στην ανάγκη) και δεν είσαι έτοιμη, έτοιμος να δοκιμάσεις τον άλλο τρόπο. Δεν είσαι έτοιμος για περισσότερη αλήθεια, πρώτα απ’ όλα, προς τον ίδιο σου τον εαυτό.

Από τη μία, σχέσεις. Έρωτες. Εντυπωσιακά ξεκινήματα, ‘κινηματογραφικά’. Από την άλλη, ανθρώπινα πάθη, αδυναμίες, ανάγκη για καινούργια επιβεβαίωση, μικρά ψέματα που ανάλογα με την περίσταση μετατρέπονται σε μεγάλα ή σε πολλά μικρά ή σε λίγα μεγάλα ή τι σημασία έχει. Ψέμα λοιπόν, συγκάλυψη, το νου μας να είμαστε αλέρτ εμείς και οι φιλενάδες μας για να στηρίξουμε το ψέμα όταν χρειαστεί, για να σώσουμε τη σχέση. Ξαφνικά η σχέση που ταΐζουμε με ψέμα είναι η προτεραιότητα μας.

Δείξτε μου αυτόν που θα νικήσει στο τέλος την ανθρώπινη αστάθεια και αυτο-ακύρωση και η ζωή θα μοιάζει σαν να εξαφανίσαμε τις Κυριακές. Τόσο καλύτερη.

Ερχόμενος στα λόγια του φίλου του Γιώργου, όσο και να κοπανιέσαι ότι η αλήθεια ΔΕΝ είναι υπερεκτιμημένη, το ψέμα είναι αυτό που έχει σώσει σχέσεις, κόσμο και κοσμάκη. Επειδή όντως χρειάζεται να επέλθει ‘φώτιση’ για να ασπαστείς την αλήθεια, το ψέμα μοιραία ζει μέσα σου και καλείσαι να αποφασίσεις καθημερινά πόσες φορές θα του ανοίγεις το παράθυρο και πόσους δίσκους με φαγητό θα του πετάς κάτω από την πόρτα.

Προφανώς όλοι ονειρευόμαστε την τέλεια σχέση, τη Μία, τον Έναν, αυτό που δεν μας έχει ξανατύχει (ή μήπως μας τυχαίνει και τον καίμε κάθε φορά;), γιατί όλοι αγαπάμε πολύ περισσότερο τον τέλειο εαυτό μας. Αυτόν που ουτοπικά-ξεουτοπικά θα μπει σε μια σχέση μόνο με αλήθεια (το εύκολο κομμάτι) και θα μείνει μέχρι το τέλος της μόνο με αλήθεια (το δύσκολο κομμάτι).

Μια καλή αρχή είναι να συνειδητοποιήσεις ότι κάθε ψέμα σε αυτόν που θέλεις(;) να έχεις δίπλα σου είναι ένα ψέμα στον καθρέφτη. Και δεν το λέω με την παιδική λογική του ‘όποιος λέει ψέματα, πέφτει μες στα αίματα’, αλλά δεν το λέω και πολύ μακριά από αυτήν.

Σύγχρονες επίπονες έρευνες επαληθεύουν ότι δεν έχει αλλάξει κάτι σχετικά με το πόσες ζωές έχουμε. Οι επιστήμονες επιμένουν ότι ο αριθμός τους παραμένει το ‘1’ και επειδή δεν προβλέπεται να κερδίζουμε άμεσα μια δεύτερη, θα ήταν ωραία να τη ‘δημιουργήσουμε’ μόνοι μας. Με ερωτήσεις προς τον εαυτό μας, απαντήσεις από μέσα και αργότερα, με αλήθειες και στους υπόλοιπους.

(Σκατά, μου τη σπάει να ακούγομαι δασκαλίστικος, αλλά ισχύει ΤΟΣΟ ρε συ: Αυτό με την αλήθεια πιάνει. Σου μιλάει ένας ψεύτης που ζούσε τα ψέματά του. Ένας άνθρωπος που ακύρωνε τους φίλους του γιατί τάχα είχε πυρετό και λίγο μετά ανέβαζε όντως θερμοκρασία απ’ την αυθυποβολή).

Άσε το καλό να μπει (Tomas Alfredson, σόρρυ για την ανατροπή του τίτλου). Εν τω μεταξύ, κανόνισε να αντέξεις και τις αλήθειες των άλλων. Όσο δύσκολα κι αν γίνεται αυτό. Είπαμε, δεν είσαι ο μόνος που λέει ψέματα εκεί έξω.

Ηλίας Αναστασιάδης (@illanastasiadis)