Ξέρω πως κινδυνεύω να φανώ προκατειλημμένη και σεξίστρια με αυτό το κείμενο αλλά η αλήθεια πρέπει να λέγεται και ποια είμαι εγώ που θα τολμήσω να την αποκρύψω; Έπειτα από δεκαοκτώ χρόνια συμβίωσης με τον μπαμπά και άλλα δέκα σχεδόν με το σύζυγο, έχω πλέον πειστεί για ένα πράγμα. Άνδρας και κουζίνα δεν πάνε μαζί. Λυπάμαι που θα απογοητεύσω τα αγόρια της παρέας, μα είναι μια μεγάλη αλήθεια. Μεταξύ μας τώρα κι οι ίδιοι το γνωρίζουν πως, όταν βρίσκονται στην κουζίνα νιώθουν σαν το ψάρι έξω από το νερό, ασχέτως ότι ποτέ δεν πρόκειται να το παραδεχτούν.

Από πού να ξεκινήσω; Θα κάνω την αρχή από το πιο βασικό, το μαγείρεμα. Σπάνια αποφασίζουν να μας περιποιηθούν προχωρώντας σε μια τέτοια κίνηση, μα όταν το κάνουν, το θυμόμαστε για χρόνια. Τηγάνια και κατσαρόλες θα πάρουν κυριολεκτικά φωτιά, θα επιστρατεύσουν όλα τα μαγειρικά σκεύη, όσες κουτάλες υπάρχουν στο συρτάρι και για έναν ανεξήγητο λόγο, η κουζίνα θα τους πέσει μικρή, ακόμη κι αν έχει διαστάσεις γηπέδου τένις. Κι όταν φυσικά ολοκληρώσουν το μαγείρεμα και μας  παρουσιάσουν το εκλεκτό γεύμα –που περιορίζεται από αυγά μάτια μέχρι μακαρόνια- κι οι ίδιοι θα φουσκώνουν σαν παγώνι από υπερηφάνεια, η κουζίνα θα μοιάζει κυριολεκτικά με βομβαρδισμένο τοπίο. Και το καλύτερο δεν σου το είπα… συνήθως δεν τα μαζεύουν εκείνοι.

Αν δεν σε έπεισα, προχωράω ευθύς αμέσως παρακάτω. Κάθε που θα χρειαστούν ένα οποιοδήποτε αντικείμενο που κατοικεί σ’ αυτό τον άγνωστο για εκείνους πλανήτη, που ονομάζεται κουζίνα, θα πρέπει να κάνουν τάμα στον Άγιο Φανούριο για να το βρουν. Ναι, καλά κατάλαβες. Μια πίτα, από εκείνες που θέλουν αυστηρά επτά υλικά, αλλιώς ο άγιος δεν φανερώνει το χαμένο αντικείμενο. Με το που πατούν λοιπόν το πόδι τους στην κουζίνα, όλα τα αντικείμενα γίνονται ως δια μαγείας αόρατα. Συρτάρια και ντουλάπια  ανοιγοκλείνουν χωρίς αποτέλεσμα κι η ιδέα της φανουρόπιτας μοιάζει ξαφνικά ιδανική επιλογή για ‘κείνους.

Με το πλύσιμο των πιάτων, ανέκαθεν δεν τα πήγαιναν καλά και κάθε φορά που θα επιχειρήσουν να το κάνουν θα πρέπει να φοράνε, το λιγότερο ένα αδιάβροχο. Με τις άδειες συσκευασίες επίσης είναι χρόνια μαλωμένοι, οπότε μην παραξενεύεσαι και μη θυμώνεις κάθε φορά που βρίσκεις άδεια σακουλάκια από τρόφιμα μέσα στα ντουλάπια ή επάνω στην πάγκο της κουζίνας.

Και για να μη λένε οι άντρες πως τους αποπαίρνουμε και τους μαλώνουμε, σου έχω και κάτι θετικό σε όλο αυτό, που δείχνει πόσο πολύ μας νοιάζονται και μας σκέφτονται. Όταν είναι μόνοι στο σπίτι και φυσικά δεν έχουν κάποιον να τους σερβίρει, πολύ πιθανόν, να φάνε μέσα από την κατσαρόλα. Ναι σωστά διάβασες. Ποιος να πιάνει τώρα πιάτα, κουτάλα για το σερβίρισμα και όλα τα συναφή; «Δε βαριέσαι, πιάσε ένα πιρούνι και στάσου επάνω από την κατσαρόλα. Δεν θα χρειαστεί να πλένουμε και πιάτα μετά.»

Γυρνάς λοιπόν εσύ στο σπίτι και η κουζίνα είναι ακριβώς όπως την άφησες.  Όποιος άνδρας πει πως δεν το έχει κάνει έστω και μια φορά στη ζωή του, θα μεγαλώσει η μύτη του, είναι βέβαιο. Και φαγητό μέσα από την κατσαρόλα έχουν τσιμπολογήσει και παγωτό μέσα από το μπολ της οικογενειακής συσκευασίας έχουν φάει.

Αλλά τί να κάνουμε, που χώρια τους δεν μπορούμε κι όλα αυτά τα λέμε γιατί απλώς θέλουμε να γκρινιάζουμε. Γιατί έτσι είμαστε βρε αδελφέ, γκρινιάρες από τη φύση μας. Όπως και να το κάνουμε είναι δύσκολο για έναν άντρα να φτιάχνει μουσακά και σουτζουκάκια -σαφώς και υπάρχουν εξαιρέσεις, όπως και σε κάθε κανόνα- όπως είναι εξίσου δύσκολο για μια γυναίκα να αλλάζει λάμπες και να φτιάχνει τα υδραυλικά του σπιτιού.

Οφείλουμε όμως να παραδεχτούμε πως, δεν είναι το αποτέλεσμα αυτό που μετράει αλλά η προσπάθεια κι η θέληση. Οπότε την επόμενη φορά που θα θελήσει ή θα χρειαστεί να σου μαγειρέψει ο καλός σου, προσπάθησε να βρεις τον καλύτερο δυνατό τρόπο για να τον ευχαριστήσεις, ακόμη κι αν χρειαστεί να κρατάς αγκαλιά τον πυροσβεστήρα, όση ώρα θα μαγειρεύει.