Κάθε βίωμα είναι μοναδικό και μας πάει ένα βήμα παρακάτω. Από το μυθιστόρημα που θα διαβάσουμε, την ταινία που θα δούμε στο θερινό σινεμά με το αμόρε, έως το παρεϊστικο roadtrip στην Πελοπόννησο και το φεγγάρι  που θα θαυμάσουμε το καλοκαίρι στην ταράτσα. Εξελισσόμαστε μέσα από τις εμπειρίες μας και ψάχνουμε, διακαώς, την ευτυχία.

Ο Χανς Μάγκνους Ενζενσμπέργκερ, στο ποίημά του «Καινούριοι λόγοι για τους οποίους οι ποιητές λένε ψέματα», αναφέρει ότι, «η στιγμή κατά την οποία εκφέρεται η λέξη ‘’ευτυχής’’, δεν είναι ποτέ η στιγμή της ευτυχίας»*.

Πολλές φορές, παρασυρόμαστε και νομίζουμε οτι η αναγνώριση και τα χρήματα είναι αυτά που θα μας φέρουν πιο κοντά στην ευτυχία, αλλά είναι λάθος. Κανένα υλικό αγαθό δεν έχει τη δύναμη να καθορίσει τη χαρά στη ζωή μας.

Οι στιγμές είναι αυτές που μας κάνουν αληθινά χαρούμενους. Μικρές, μικρές στιγμές της καθημερινότητας, που όταν τις αναπολούμε, καταλαβαίνουμε γιατί είναι τόσο σημαντικές. Και οι στιγμές, συνήθως, περιλαμβάνουν ανθρώπους, ανθρώπινες σχέσεις. Κάποιες, από αυτές,  κρατάνε χρόνια ολόκληρα, θεμελιώνονται, δομούνται και διατηρούνται. Άλλες, πάλι, μπορεί να κρατήσουν μόνο μερικές στιγμές, που κάποιες φορές, αρκούν για να διατηρηθούν στο μυαλό και την καρδιά μας.

Κάνουμε το λάθος και αναμοχλεύοντάς τες, τις φθείρουμε, τις αχρηστεύουμε. Αναλύουμε τα λόγια και τις πράξεις μας και χάνουμε τα συναισθήματα που μας δημιούργησαν. Καλύτερα, να μη μπαίνουμε σε αυτή τη διαδικασία. Υπήρξαν και είναι «εκεί», για να μας θυμίζουν, πότε-πότε, ποιοι ήμασταν, τι κάναμε, και πως φτάσαμε να είμαστε εδώ που βρισκόμαστε τώρα.

Η ευτυχία, τελικά, δε θέλει πολλά για να ‘ρθεί. Αρκεί να την αναζητάμε.

*Πηγή: Νίτσε: 99 μαθήματα καθημερινής φιλοσοφίας, Εκδόσεις Πατάκη, Άλλαν Πέρσυ, 2009