Mε τα “αν” πήγε μπροστά μόνο η επιστήμη.

Οκ και ο Παπακαλιάτης.

Δεν είσαι η επιστήμη.

Υποθέτω δεν είσαι και ο Χριστόφορος.

Και με τα “αν” δεν θα πας μπροστά.

Δεν θα ανακαλύψεις τίποτα. Καινούργιο. Ή από όσα ήδη ξέρεις.

Δεν θα πάρεςι καλές κριτικές. Ή λιγότερο καλές.

Δε θα ανακαλύψεις καμία καινούργια θεωρία, καμία σχάση, καμία σχέση ακόμα ακόμα.

Δεν θα βρείς καινούργια δουλειά, κανούργιους φίλους, καινούργιους έρωτες.

Δεν θα γυρίσεις κανέναν πίσω, δεν θα αναστήσεις κανέναν.

“Αν είχα πάει”.

“Αν δεν είχα πάει”.

“Αν δεν το έλεγα αυτό”.

“Αν έλεγα κάτι άλλο”.

“Αν δεν το έκανα αυτό”.

“Αν είχα κάνει κάτι άλλο”.

“Αν δεν τον γνώριζα”.

“Αν είχα κάνει υπομονή”.

“Αν δεν μου είχε γυρίσει ο εγκέφαλος”.

“Αν είχα διαλέξει άλλο χρώμα για να βάψω τους τοίχους”.

“Αν είχα πάρει την άλλη μπλούζα”.

“Αν είχα φύγει πιο νωρίς από το σπίτι”.

“Αν δεν πήγαινα εκεί διακοπές”.

“Αν είχα επιστρέψει νωρίτερα στο σπίτι”.

“Αν δεν αργούσα να φτάσω στην δουλειά”.

“Αν είχα αποφασίσει αλλιώς”.

“Αν είχα κάνει άλλη δουλειά”.

“Αν δεν έλεγα ψέματα”.

“Αν δεν είχα πει την αλήθεια”.

“Αν δεν είχα στεναχωρηθεί”.

“Αν είχα στείλει”

Αν…αν…αν…

Ποτέ δεν θα το μάθεις. Ποτέ δεν θα το ζήσεις. Ποτέ δεν θα έχεις την ευκαρία να μάθεις πως θα ήταν αυτό το “αν”.

Έχεις πάει, δεν έχεις πάει, είπες αυτό, δεν είπες το άλλο, έκανες αυτό, δεν έκανες το άλλο, τον γνώρισες, δεν έκανες υπομονή, σου γύρισε ο εγκέφαλος, αυτό το χρώμα έχεις στους τοίχους σου, αυτή την μπλούζα πήρες, δεν έφυγες πιο νωρίς από το σπίτι, εκεί πήγες διακοπές, δεν επέστρεψες νωρίτερα στο σπίτι, άργησες να φτάσεςις στην δουλειά, δεν αποφάσισες αλλιώς, δεν έκανες άλλη δουλειά, είπες ψέματα, είπες την αλήθεια, στεναχωρήθηκες, δεν έστειλες.

Αυτά ήσουν, αυτά έκανες, αυτά είπες. Και αυτά δεν αλλάζουν. Ούτε μπορούν να αλλάξουν. Και ούτε θα αλλάξουν όσα “αν ” και αναρωτηθείς κοιτάζοντας το ταβάνι, κοιτάζοντας το φανα´ρι μέχρι να γίνει πράσινο, μονολογώντας στους δρόμους, συζητώντας με φίλους.

Τα πράγματα σίγουρα θα ήταν αλλιώς. Αν αυτά τα “αν” που γυρνάνε σαν μέλισσες στο μυαλό σου είχαν γίνει από υπόθεση βεβαιότητα. Μπορεί να ήταν καλύτερα. Μπορεί να ήταν και χειρότερα. Μπορεί να είχες πάει πιο μπροστά, μπορεί να είχες πάει πιο πίσω, μπορεί να είχες μείνει εκεί. Μπορεί. Ποτέ δεν ξέρεις. Ποτέ δεν μάθεις. Και τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει αυτήν την παρελθοντική υπόθεση.

Το παρελθόν δεν αλλάζει. Έγινε. Και δεν αλλάζει. Έγινε. Με τα σωστά του, με τα λάθη του, με τις παρελείψεις του, με τις υπερβολές του, με όσα σε πόνεσαν, με όσα σε χαροποίησαν.

Το μέλλον είναι άγνωστο. Με πολλές μελλοντικές υποθέσεις. Και το μέλλον δεν το ξέρεις. Ούτε μπορείς να το προβλέψεις.

Το παρόν έχεις. Αυτό είναι εδώ. Τώρα. Χωρίς υποθέσεςι, παρελθοντικές, μελλοντικές, τωρινές.

Τώρα.

Το “αν” δεν έχει αντίθετο. ‘Ασπρο-Μαύρο. Καλό-Κακό, Πολύ-Λίγο, Πάνω-Κάτω.

Αν-;

Δεν έχει αντίθετο το “αν”. Ίσως γιατί το μόνο αντίθετο της υπόθεσης είναι η βεβαιότητα και τίποτα δεν είναι πιο βέβαιο από το παρόν.

Το παρελθόν δεν αλλάζει και το μέλλον δεν μπορείς να το ξέρεις.

Το παρόν έχεις.

Και αυτό το “αν” που σε κραταέι πίσω ή σε παέι νοερά μπροστά κάντο “να”.

Κάντο τώρα.