«ΠΑΙΔΙΑΑΑΑ H ΑΝΝΑ ΑΓΑΠΑΕΙ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟΟΟΟ»

Έλα, αποκλείεται να μη σου ήρθε φλασμπακ από το σχολείο. Έχεις υπάρξει ο σπιούνος, έχεις υπάρξει η δύσμοιρη Άννα και αν ήσουν τόσο τυχερός ώστε να αγαπηθείς πολύ έχεις υπάρξει και ο Γιώργος. Τα παιδιά πέρα απο αστείρευτη ειλικρίνεια που φτάνουν σε επίπεδα χαφιέ στα 70s, έχουν κι έναν ιδιαίτερο τρόπο να κατηγοριοποιούν τα άτομα γύρω τους: Αυτή είναι η μαμά μου, αυτός ο μπαμπάς μου, αυτόν αγαπάω, αυτή είναι η καλύτερη μου φίλη, αυτές είναι οι απλώς φίλες μου, αυτοί είναι οι εχθροί μου και τέλος. Πρακτικά αυτό γίνεται γιατί ο κόσμος είναι λίγο χαοτικός για τα παιδιά οπότε το να «τακτοποιούν» τους ανθρώπους είναι ένας τρόπος να τους καταλαβαίνουν κιόλας. Μια μικρή παγίδα σε αυτή την τακτική είναι ότι συνηθίζεται εύκολα, οπότε μεγαλώνοντας δε σταματάμε αλλά συνεχίζουμε να μπαίνουμε σε μια διαδικασία να κατηγοριοποιούμε τους ανθρώπους και να τους βάζουμε ταμπελάκια με ιδιότητες και ρόλους.

Εννοείται ότι δεν είμαι κατά του να ορίζεις τις σχέσεις στη ζωή σου και εννοείται ότι το χάος δεν βοήθησε ποτέ κανέναν. Χρειαζόμαστε όρια και κατευθύνσεις κι όπως έχει πει κι ένας σοφός διαβασμένος φίλος μου αν δεν υπήρχαν οι ταμπέλες στο δρόμο δεν θα ξέραμε ούτε πόσο γρήγορα μπορούμε να πάμε, ούτε πότε πρέπει να σταματήσουμε, ούτε πότε μπορούμε να προσπεράσουμε. Σκέφτομαι όμως ότι η ζωή δεν είναι η Κατεχάκη σε μποτιλιάρισμα και ότι καμιά φορά αυτή η εμμονή με τις ταμπέλες μας κάνει να χάνουμε την ουσία και τη φύση της σχέσης μας ή ακόμα πιο συχνά να επαναπαυόμαστε στο καρτελάκι που φορέσαμε στο διπλανό μας και να απογοητεύουμε ή να απογοητευόμαστε από τους άλλους .

Σκέψου λίγο τα ταμπελάκια που έχεις δώσει σε ανθρώπους στη ζωή σου και κατά πόσο ανταποκρίθηκαν στην πραγματική κατάσταση: η μεγάλη σου αγάπη που τη συγκρίνεις με όλους αλλά στ`αλήθεια έχει πάψει να σ`αγαπάει εδώ και καιρό, ο απλός συνάδελφος από τη δουλειά που όμως θα σε καλύψει στα δύσκολα χωρίς να του το ζητήσεις και θα σου φέρει καφέ επειδή σε είδε πιεσμένο, η κάζουαλ γκόμενα που δε θες κάτι σοβαρό μαζί της αλλά από την άλλη δεν αντέχεις να περάσεις ένα 24ωρο χωρίς να της μιλήσεις, ο κολλητός που όταν είναι ελεύθερος είστε ντάλεκουάλε αλλά με το που βρει γκόμενα μεταμορφώνεται σε άλλον άνθρωπο, η απλή φίλη που το βράδυ που έκλαιγες ήρθε σπίτι σου και σου έφερε μπύρες, σοκολάτες και τa 2 dvd του Magic Mike.  Ταιριάζει πάντα η πινακίδα που έχεις καρφώσει σε κάποιον με την πραγματική του θέση στη ζωή σου;

Το να έχεις στο μυαλό σου κάποιον ως κάτι δεν μπορεί από μόνο του να δώσει τροφή και αξία στη σχέση σας και φυσικά δε μπορεί να εμποδίσει αυτή τη σχέση από το να γίνει κάτι άλλο. Το ότι υπήρξατε κάποτε κολλητές, δε σημαίνει ότι θα είστε για πάντα, το ότι ήσασταν κάποτε φίλοι δε σημαίνει ότι δε γίνεται να ερωτευτείτε ο ένας τον άλλον, το ότι την αποκαλείς γυναίκα της ζωής σου δε σημαίνει ότι θα είναι για πάντα στη ζωή σου.

Το σύμπαν διέπεται από το νόμο της συνεχούς αλλαγής και αυτό δεν το λέω εγώ που μόλις τελειώσω αυτό το κείμενο θα πάω να καθαρίσω φασολάκια, αλλά ο Ηράκλειτος ρε φίλε, που εντάξει ήταν μέσα στο τοπ10 των φιλοσόφων και όλο και κάτι παραπάνω θα ξέρει. Όλες οι σχέσεις στη ζωή μας μεταβάλλονται, αλλάζουν και δεν είναι δεδομένες, μια ταμπελίτσα δεν μπορεί να τις κρατήσει σταθερές και υπάρχει γι` αυτό ένας απλός κανόνας που μπορούμε να τυπώσουμε σε μπλουζάκι: Οι σχέσεις, όλες οι σχέσεις είναι ό,τι είναι μέχρι να γίνουν κάτι άλλο.

Καλές λοιπόν οι ταμπέλες αλλά πρέπει να τις ακολουθούμε πρακτικά για να έχουν κάποιο νόημα. Στην τελική αν θες να πας Πειραιά κι ακολουθείς ταμπέλες προς Κηφισιά θα φτάσεις; Δε θα φτάσεις.