17 στοχοι για τη νεα χρονια που δεν πραγματοποιηθηκαν απο σημερα

Από το δημοτικό ακόμα θυμάμαι πως κάθε “νέα χρονιά” άρχιζε με υποσχέσεις στον εαυτό μου.

“Φέτος θα είμαι καλό παιδί στο σχολείο”.

“Φέτος δεν θα κολλάω τσίχλα στα μαλλιά της μπροστινής”.

“Φέτος θα κάνω καλύτερα γράμματα”.

“Φέτος δεν θα αγαπάω τον Γιάννη”

“Φέτος δεν θα μουτζώνω την κυρία όταν έχει γυρισμένη την πλάτη και γράφει στον πίνακα”.

“Φέτος θα χτενίζω και τα πίσω μαλλιά όχι μόνο τα μπροστά όπως μου λέει η μαμά”.

“Φέτος δεν θα χαλάω όλο μου το χαρτζιλίκι την Τρίτη”.

“Φέτος θα φτιάχνω την τσάντα μου από το βράδυ και όχι το πρωί”.

“Φέτος δεν θα λέω ψέμματα ότι ποναέι η κοιλιά μου για να μην κάνω γυμανστική”.

Έτσι ήτανε “παλιά”. Αλλάζαμε δύο χρονιές. Μία τον Σεπτέμβρη όταν άνοιγαν τα σχολεία και μία τον Ιανουάριο όταν άλλαζε ο χρόνος.

Τότε, “παλιά” δεν πολυκαταλαβαίναμε σαν αλλαγή την αλλαγή του χρόνου, μόνο τα πολλά δώρα ήταν μια κάποια αλλαγή σχετικά με τον υπόλοιπο χρόνο. Οπότε λογικό και να μην είχαμε “ρεζολούσιονς” για τον καινούργιο χρόνο παρά υποσχέσεις στον εαυτό μας για την καινούργια σχολική χρονιά. Και λογικό άλλωστε. Τι “ρεζολούσιονς” να έχει ένα 7χρονο; Να κόψει το κάπνισμα;

Υποσχέσεις για αλλαγές στον εαυτό μου. Αυτό έκανα σε κάθε αγιασμό. Την ώρα που ο παπάς μας ράντιζε εγώ έψαχνα ποιον θα αγαπάω εκείνη την χρονιά και έδινα όρκο στον εαυτό μου τι πράγματα θα αλλάξω. Καλό παιδί δεν έγινα, τσίχλα δεν κόλλαγα στα μαλλιά της μπροστινής μου αλλά τις έβαφα τα μαλλιά με μπλάνκο, καλλιγράφος δεν έγινα ποτέ-πόσο κρίμα που δεν έγινα γιατρός-, τον Γιάννη σταμάτησα να τον αγαπάω για δυο μέρες-μετά μου πήρε τυρόπιτα και τον ξαναγάπησα, η κυρία ή ο κύριος έφαγαν μερικές μούτζες, τα μαλλιά “τα πίσω” παρέμεναν αχτένιστα, το χαρτζιλίκι που έπαιρνα την Δευτέρα την Τρίτη είχε εξανεμιστεί, και την τσάντα μου θα την έφτιαχνα από το προηγούμενο βράδυ αν δεν την ξέχναγα στο σχολείο.

Τα χρόνια πέρασαν. Και κάθε νέα σχολική χρονιά έταζα πράγματα στον εαυτό μου, μου υποσχόμουν αλλαγές και το μόνο που άλλαζα ήταν διπλανή.

Κάπως έτσι τέλειωσα το λύκειο, πέρασα στο πανεπιστήμιο και κάθε νέα χρονιά-όχι ακαδημαϊκή αλλά ημερολογιακή ‘ελεγα στον εαυτό μου πως θα κόψω το κάπνισμα και πως θα σταματήσω να αγαπάω τον Γιάννη. Το κάπνισμα δεν το έκοψα και πολλές φορές αγάπησα τόσο τρισχειρότερους από τον Γιάννη σε σημείο που καποια χρονιά το ρεζολούσιον ήταν να αγαπήσω πάλι τον Γιάννη.

Τα χρόνια πέρασαν κι άλλο. Ο Γιάννης έχει ανοίξει τυροπιτάδικο, δεν τον αγαπάω πια και συνεχίζω να καπνίζω.

Και κάπως έτσι,με ένα τσιγάρο στο χέρι χαζεύοντας το ντελιβερόχαρτο του Γιάννη πριν τρεις μέρες, αποφάσισα να βάλω στόχους για την νέα χρονιά, να υποσχεθώ πράγματα στον εαυτό μου και να προσπαθήσω να τα τηρήσω και να τα πραγματοποιήσω την νέα αυτή χρονιά.

“2017”, σκέφτηκα,”17 στόχους θα βάλω”, αποφάσισα και πέταξα το ντελιβερόχαρτο του Γιάννη. Και τους έβαλα.

1) Δεν θα κοιμάμαι στον καναπέ.
2) Θα βάζω κρέμες.
3) Μαζί με κάθε ποτό που πίνω θα πίνω και ένα ποτήρι νερό για να αποφύγω το χανγκόβερ της επόμενης μέρας.
4) Θα καπνίζω ανά μία ώρα.
5) Θα ανέβω στον διαδρομο.
6) Θα ξαναανέβω στον διάδρομο.
7) Θα ελαττώσω την μαγιονέζα.
8) Θα ελαττώσω το ντελίβερι.
9) Θα ελαττώσω τον καφέ και τα αναψυκτικά.
10) Δεν θα ενθουσιαστώ ξανά πάρα πολύ εύκολα.
11) Θα βρω χρόνο για εμένα.
12) Θα βρω χρόνο για τους άλλους. Τους σημαντικούς άλλους.
13) Δεν θα ξαναστείλω πρώτη μήνυμα.
14) Δεν θα ξαναστείλω μεθυσμένο μήνυμα.
15) Δεν θα ξανακάνω σενάρια όταν ο άλλος δεν απαντάει. Αρνητικά σενάρια τουλάχιστον.
16) Δεν θα ξανααγαπήσω τον κάθε “Γιάννη” επειδή μου φέρνει μια τυρόπιτα.
17) Θα λέω στον κάθε “Γιάννη”που γνωρίζω πως ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΚΑΘΟΛΟΥ Η ΤΥΡΟΠΙΤΑ ΔΓΙΑΟΛΕ, ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ.
Έχουμε δύο Ιανουαρίου και είμαι ήδη ξαπλωμένη στον καναπέ γράφοντας αυτό το κείμενο με το τζάκι αναμμένο πράγμα που σημαίνει ότι με το που θα στείλω το μέιλ θα κοιμηθώ στον καναπέ. Γύρισα από την δουλειά, πέταξα τα ρούχα μου πάνω στον διάδρομο αφού ανέβηκα πρώτα σε αυτόν για να πάρω την φόρμα μου που ήταν κρεμασμένη στην οθόνη του, έκανα μπάνιο, έπλυνα τα δόντια μου, κοίταξα υποτιμητικά τις κρέμες στο ραφάκι του μπάνιου, πήγα στην κουζίνα, άνοιξα το ψυγείο, πήρα μια κόλα, παρήγγειλα μια κρέπα με έξτρα μαγιονέζα, έκατσα στον καναπέ άνοιξα τα μέιλ μου-είχα 226 αδιάβαστα- απάντησα σε ευχές που μου είχαν στείλει άλλοι, σημαντικοί άλλοι πριν από δύο μέρες, είδα στις υπενθυμίσεις πως σήμερα είχα ραντεβού με τον ωρυλα και το είχα ξεχάσει -πώς να το θυμηθώ; Πέντε μπύρες ήπια προχθές με χωρίς καθόλου νερό ενδιάμεσα-,συνειδητοποίησα πως ο “Γιάννης” που γνώρισα πριν τρεις βδομάδες και ενθουσιάστηκα πάρα μα πάρα μα πάρα πολύ, δεν έχει στείλει μήνυμα εδώ και μισή ολόκληρη μέρα και σκέφτηκα πάρα πολύ λογικά και εύλογα πως προφανώς και έχει βρει κάποια άλλη για να της δίνει την “τυρόπιτα” του και έζησα το δράμα μου σαν γνήσια ντράμα κουίν. Τους φαντάστηκα να τρέχουν χεράκι-χεράκι σε εύφορα λιβάδια, να παντρεύονται στο Λας Βέγκας, να βγάζουν οικογενειακές φωτογραφίες δίπλα στο χριστουγεννιάτικο δέντρο, να μεγαλώνουν το πρώτο τους παιδί, να χαιρετάνε μετά από χρόνια  το δεύτερο τους παιδί που πάει φαντάρος, να αλλάζουν πάνες στα εγγόνια τους και όλα αυτά ενώ εγώ είχα μείνει με το κινητό στο χέρι. Στο μυαλό μου έτσι; Όλα πάντα κάνουν νόημα στο μυαλό μου. Στο μυαλό μας. Μετά σαν να συνήλθα λιγάκι και σκέφτηκα “Κι αν και ο “Γιάννης” είναι το ίδιο ή έστω το μισό παρανοϊκός από εμένα; Κι αν ο “Γιάννης” σκέφτεται και αυτός αυτήν την στιγμή πως δεν έχω στείλει μληνυμα μισή ολόκληρη μέρα; Κι αν ο “Γιάννης” νομίζει πως πέτυχα τον Ρονάλντο στο περίπτερο και με πήρε και φύγαμε για την Ισπανία; Κι αν στο μυαλό του “Γιάννη” κάνει νόημα το να πέτυχα τον Ρονάλντο σε ένα περίπτερο στην Θηβών;”. Και στη σκέψη πως μπορεί και ο “Γιάννης” να έχει την ίδια ή έστω την μισή παράνοια από εμένα αναθάρρησα και αποφάσισα να στείλω πρώτη μήνυμα: “ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΟΥΝ ΟΙ ΤΥΡΟΠΙΤΕΣ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ; ΟΙ ΖΑΜΠΟΝΟΤΥΟΠΙΤΕΣ ΜΟΥ ΑΡΕΣΟΥΝ. ΑΝ ΕΧΕΙΣ ΖΑΜΠΟΝΟΤΥΡΟΠΙΤΑ ΦΕΡΕ ΜΟΥ.  ΔΕΝ ΘΑ ΤΡΩΩ ΕΓΩ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΕΠΕΙΔΗ ΑΥΤΟ ΕΧΕΙΣ ΝΑ ΜΟΥ ΔΩΣΕΙΣ”.
Έσβησα το έβδομο τσιγάρο που κάπνισα όσο γράφω αυτό το κείμενο που όπως καταλαβαίνετε δεν έκανα εφτά ώρες να το γράψω και έβαλα το κινητό στο αθόρυβο για να κοιμηθώ με την ησυχία μου μιας και αύριο έχω ρεπό.
Δεν ξέρω αν θα φάω ζαμπονοτυρόπιτα αύριο. Ξέρω πως τουλάχιστον θα την έχω ζητήσει. Α! Και επίσης ξέρω πως αύριο που θα ξυπνήσω θα χτενίσω και τα πίσω μαλλιά.
Καλή χρονιά να έχουμε ε;