Έχεις σκεφτεί ποτέ ποιά ήταν η πρώτη φορά που βρέθηκες στο σινεμά; Πως έβλεπες μια αίθουσα όταν ήσουν παιδί; Ποιά ήταν η πρώτη σου ταινία; Με την ευκαιρία των εγκαινίων της νέας αίθουσας Village Kids, μιας ειδικά διαμορφωμένης αίθουσας -πρωτίστως- για παιδιά, 10 άνθρωποι θυμήθηκαν τις πρώτες τους εμπειρίες μπροστά στη μεγάλη οθόνη. 

Παυλίνα Κωνσταντάρα – Και οι θεοί τρελλάθηκαν

Την πρώτη μου ταινία την είδα όταν ήμουν 6 χρονών: Θερινό σινεμά ΑΚΤΗ στη Βουλιαγμένη, ο μπαμπάς μου κι εγώ. Μια βραδιά που δε θα ξεχάσω ποτέ και μια ταινία που – ίσως τυχαία, ίσως όχι – είναι μια ταινία σταθμός : Και οι θεοί τρελλάθηκαν. Ένα παιδί 6 χρονών που πρωτοβλέπει σινεμά μοιάζει πολύ με μια φυλή στην Αφρική που ανακαλύπτει ένα μπουκάλι κόκα κόλα που πέφτει από τον ουρανό: ένας νέος, υπέροχος κόσμος γεννήθηκε για εμένα, ο ωραιότερος κόσμος στον οποίο μεγάλωσα και συνεχίζω να μεγαλώνω. Ο μόνος κόσμος που με βοηθά να ονειρεύομαι, να εμπνέομαι και να αναπνέω καλύτερα.

Αργυρω Ζυμάρα – Η Παναγία των Παρισίων

Η πρώτη ταινία που είδα στον κινηματογράφο ήταν η «Παναγία των Παρισίων», σε ηλικία 5 ετών. Ήταν τόσο ξεχωριστό το συναίσθημα καθώς επισκεπτόμουν για πρώτη φορά μια αίθουσα σινεμά. Φοβόμουν που είχε κλειστά φώτα αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ τον τρόπο που αναφώνησα όταν είδα τις πρώτες εικόνες. Ενθουσιάστηκα με το γεγονός ότι η οθόνη ήταν πολύ μεγάλη και ο ήχος απίστευτος. Αν και ήμουν μικρή, στεναχωριόμουν για την ιστορία του Κουασιμόδου που δεν γινόταν αποδεκτός απ’την κοινωνία, που τον χλεύαζαν για την εμφάνιση του. Ξέρω πως για παιδική ταινία άγγιζε πολλά θέματα πολύ πιο ώριμα για την ηλικία μου, αλλά αυτό ήταν και το σημαντικό: Να ενθουσιαστώ και να αγγίξει την παιδική ψυχή μου όχι μόνο το κλίμα μιας κινηματογραφικής αίθουσας, αλλά και το βαθύτερο νόημα όλων αυτών που παρακολούθησα.

Bέρα Φραντζή – Ο Τιτανικός

Την πρώτη ταινία της ζωής μου την είδα με την μητέρα μου στο σινεμά REX στη Δραπετσώνα, που τώρα πια έχει κλείσει. Το ποπ κορν ήταν σπιτικό μέσα σε ένα πορτοκαλί τάπερ και η εποχή καλοκαιράκι. Εγώ γύρω στα δέκα με φανερή αμηχανία για την συσκότιση μέσα στο χώρο. Τα βελουδένια καθίσματα ανυπόφορα, όπως είθισται. Κόσμος λιγοστός τριγύρω που προμήνυε το «τέλος» του συγκεκριμένου κινηματόγραφου. Ο «Τιτανικός» με τον Λεονάνρτο Ντι Κάπριο και την Κέιτ Γουίνσλετ έπαιζε στην οθόνη. Ο παιδικός κυνισμός μου με βρήκε κρύα μπροστά στο ερωτικό δράμα που ζούσαν οι δύο νέοι. Τι να σου πουν και αυτοί, όταν η Κάντι- Κάντι, η ιέρεια των παιδικών μου χρόνων, ζούσε έναν ανεκπλήρωτο έρωτα δια βίου;!

Έλενα Αποστολοπούλου – Pocahontas

Μετά από όλες τις βιντεοκασέτες που κοσμούσαν το ραφάκι κάτω από την τηλεόραση και τις ήξερες απ’εξω και ανακατωτά η πρώτη ταινία στο σινεμά όφειλε να είναι Disney. Ήμουν περίπου 6 και με είχαν πάει οι γονείς μου σε ένα σινεμά στην Πατησίων ΚΑΙ είδαμε την Pocahontas. Πήραμε ποπ-κορν εννοείται και περιμέναμε να αρχίσει η ταινία και εγώ είχα υπερένταση και όπως όλα τα παιδάκια δεν καθόμουν σε μια μεριά. Πολύ μου είχε αρέσει! Κυρίως η τεράστια οθόνη και που η Ποκαχόντας ήταν πολύ διαφορετική από τα άλλα κορίτσια Disney. Θυμάμαι πολύ τα τραγούδια -που τα ερμήνευε η Φιόνα Τζαβάρα στην ελληνική εκδοχή της ταινίας- τα είχα λατρέψει ΚΑΙ για πολλά χρόνια τα ήξερα απ’έξω βεβαίως, βεβαίως. Σίγουρα πάντως δε θα ξεχάσω που, για πολύ καιρό μετά, το αγαπημένο μου ρούχο ήταν ένα μπλε, μαλακό φούτερ από αυτά τα 100 νούμερα μεγαλύτερο, με την Pocahontas μπροστά.

Παύλος Γεράρδος – Επιστροφή στο μέλλον 2

H πρώτη ταινία που θυμάμαι είναι κάπου στα τέλη του 80′ στην Πολένα, το καλοκαιρινό στη Λαμπρινή – δε λειτουργεί πια. Νταξ, παίζει να μην ήταν η πρώτη ταινία που είδα, αλλά μάλλον είναι η πρώτη που θυμάμαι. Μαζευόμασταν μια-δυο φορές κάθε εβδομάδα το καλοκαίρι τσούρμο οι πιτσιρικάδες της γειτονιάς μου και πηγαίναμε στον Αγ. Ανδρέα για να δούμε ο,τι ταινία έπαιζε. Λακι-καπ στο χέρι στο πήγαινε και δυο με γύρο ή ένα διπλόπιτο στο έλα. Αυτό που πήγαμε να δούμε εκείνη τη μέρα ήταν το “Επιστροφή στο μέλλον 2“. Αυτό που θυμάμαι χαρακτηριστικά σε εκείνη την ταινία είναι οτι η Πολένα ήταν γεμάτη – απο τις λίγες φορές που είδα πραγματικά γεμάτο τον θερινό κινηματογράφο της περιοχής. Ανεβαίνουμε στον 1ο όροφο – και είναι τόσο γεμάτος ο χώρος που δε βρήκαμε να κάτσουμε. Αναγκαστήκαμε να ανέβουμε στον εξώστη διπλά απο τη μηχανή. Ένα 20λεπτο μετά την έναρξη της ταινίας αρχίζει ένα τρελό μπουρίνι. Καρέκλες. Όλοι έψαχναν να χωθούν όπου μπορούσαν, κάποιοι ανέβηκαν στον εξώστη δίπλα μας, κάποιοι χώθηκαν κάτω απο κάτι μικρά υπόστεγα στις δυο πλευρές, κάποιοι άλλοι έφυγαν, αλλά η ταινία έπαιζε κανονικά. Και εμείς, καταλήξαμε να είμαστε οι κυριλέ της υπόθεσης. Είδαμε την ταινία μέχρι το τέλος άνετοι, φύγαμε χωρίς να έχουμε φάει σταγόνα βροχής και φάγαμε και τα σουβλάκια μας.

Παναγιώτης Ντάικος – Lion King

Η ανάμνηση που έχω ως την πρώτη φορά που πήγα σινεμά ειναι το Lion King στο Αττικόν. Δεν ξερω αν ειναι οντως η πρώτη, αλλά αυτή μου εχει μείνει χαραγμένη. Θυμαμαί τη διαδρομή προς το Αττικόν – αυτό το αριστουργηματικό κτίριο που έγινε στάχτη πριν λίγα χρόνια – ένα από αυτά τα βραδιά που στα παιδικά μάτια μου, επειδή από μικρός είχα έρωτα με την Αθήνα, έμοιαζαν φανταστικά. Η ταινία, όπως ολοι ξέρουμε, ειναί χαρακτηριστική για μια ολόκληρη γενιά ανθρώπων για πολλούς λόγους. Με πιο συγκλονιστικό βεβαίως πως ακόμα και οι γονείς μπορεί να πάθουν κάτι κακό. Σοκ και δεος κοινώς. Όποτε βλέπω καποιά αναφορά στη ταινία σκέφτομαι εκείνο το βράδυ και τις βόλτες στο κεντρο με τους γονείς μου, που πάντα απολάμβανα και απολαμβάνω ακόμα και σημερα 20κατι χρόνια μετά.

Μετά από όλες τις βιντεοκασέτες που κοσμούσαν το ραφάκι κάτω από την τηλεόραση και τις ήξερες απ’εξω και ανακατωτά η πρώτη ταινία στο σινεμά όφειλε να είναι Disney. Ήμουν περίπου 6 και με είχαν πάει οι γονείς μου σε ένα σινεμά στην Πατησίων ΚΑΙ είδαμε την Pocahontas. Πήραμε ποπ-κορν εννοείται και περιμέναμε να αρχίσει η ταινία και εγώ είχα υπερένταση και όπως όλα τα παιδάκια δεν καθόμουν σε μια μεριά. Πολύ μου είχε αρέσει! Κυρίως η τεράστια οθόνη και που η Ποκαχόντας ήταν πολύ διαφορετική από τα άλλα κορίτσια Disney. Θυμάμαι πολύ τα τραγούδια -που τα ερμήνευε η Φιόνα Τζαβάρα στην ελληνική εκδοχή της ταινίας- τα είχα λατρέψει ΚΑΙ για πολλά χρόνια τα ήξερα απ’έξω βεβαίως, βεβαίως. Σίγουρα πάντως δε θα ξεχάσω που, για πολύ καιρό μετά, το αγαπημένο μου ρούχο ήταν ένα μπλε, μαλακό φούτερ από αυτά τα 100 νούμερα μεγαλύτερο, με την Pocahontas μπροστά.

Δήμητρα Καρατζά – My Girl (1991)

Μέσα σε 102 λεπτά, η ταινία αυτή καταφέρνει να σου μιλήσει για όσα αξίζουν στη ζωή: τη φιλία και την αγάπη. Ναι οκ, περιέχει και ενα-δυο θανάτους αλλά, δεν είναι και ο θάνατος μέρος της ίδιας της ζωής; Είναι μια απο τις πρώτες ταινίες που θυμάμαι και ναι, στα 7 μου χρόνια έκλαψα όταν πέθανε o Thomas απο τσίμπημα μελισσών – στις οποίες ήταν αλλεργικός. Το My Girl  είναι μια coming-of-age ταινία που απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες και σκοπό έχει να σου διδάξει πως δεν είναι όλα ρόδινα. Σίγουρα σε σοκάρει – αν τη δεις σε μικρή ηλικία όπως εγώ! – και θα σε κάνει να τρέχεις στη μαμά σου κάθε φορά που βγάζεις ένα εξάνθημα, πιστεύοντας οτι θα πεθάνεις. Αλλά, ας δούμε και τα πιο soft στοιχεία της ταινίας: σε ταξιδεύει στη δεκαετία των ‘70s και σε κάνει να εύχεσαι να ήσουν γεννημένη στην Pennsylvania, να κάνεις ποδήλατο με φόντο τα σπίτια με τους μεγάλους κήπους με γκαζόν, να εξερευνείς τη φύση με τον καλύτερο σου φίλο και φυσικά, να αγοράζεις παγωτό απο τα vintage φορτηγά/ κινούμενα παγωτατζίδικα.

Κωνσταντίνος Ρούσσος – Μπάτμαν και Ρόμπιν 

Φθινόπωρο του 1997. Η ζωή για τον εντεκάχρονο της ιστορίας είναι δύσκολη. Η σκληρή καθημερινότητα της έκτης δημοτικού έχει καταβάλει και αυτόν και τον κολλητό του. Κάπως έτσι σκέφτηκαν και οι μανάδες μας (ούτε καν) και έριξαν στο τραπέζι την ιδέα του κινηματογράφου. Και ποιά είναι η ιδανική ταινία για δύο πιτσιρικάδες που μπαίνουν πρώτη φορά σε αίθουσα; Μπάτμαν και Ρόμπιν (Άλφρεντ όσο εξιστορώ ετοίμασε τον καφέ μου). Η εβδομάδα από τη μέρα που ανακοινώθηκε η βόλτα μέχρι τελικά να φτάσει εκείνο το σάββατο κυλούσε βασανιστικά. Το σάββατο εντέλει έφτασε και ήταν όλα έτοιμα. Μετά από ένα μικρό ταξιδάκι από τον πειραιά φτάσαμε στον κινηματογράφο νιρβάνα με έναν εκ των μπαμπάδων γιατί οκ, σιγά μην παίρναμε τις μαμάδες. Εξοπλιστήκαμε με τα απαραίτητα (ποπ κορν και πορτοκαλάδα μπλε) και κάτσαμε στις θέσεις μας. Η ταινία ξεκίνησε και κάθε πέντε λεπτά κοιταζόμασταν με βλέμμα τύπου ουαου. Καλά τα κόμιξ αλλά βλέπαμε το μπάτμαν να κάνει τα δικά του στη μεγάλη οθόνη. Στην ταινία έπαιζε και η Ούμα Θέρμαν. Η villain με φονικό όπλο τα χείλη της. Σε φιλούσε και έπεφτες κυριολεκτικά ξερός. Νομίζω ότι αυτό μου είχε δημιουργήσει και κάποιου είδους τραύμα. Ευτυχώς το ξεπέρασα μετά από λίγους μήνες σε ένα παιδικό πάρτυ.

Νάνσυ Καρά – Η λίμνη των κύκνων 

H Λίμνη των Κύκνων του Kimio Yabuki, είναι μια κινηματογραφική ταινία κινουμένων σχεδίων Ιαπωνικής παραγωγής (ανιμε). Έτυχε να είναι η πρώτη μου ταινία σε σινεμά να την δώ καλοκαιράκι, σε παιδικό θερινό, γύρω στα 7 μου, με παγωτό στο χέρι. Από τότε την έλιωσα την βιντεοταινία.  Την βλέπω ακόμα και τώρα καμιά φορά και το μόνο που μου έρχεται να ξεστομίζω every single time, είναι: ΑΥΤΑ ΗΤΑΝ ΠΑΙΔΙΚΑ ρε φίλε! Μεταγλωττισμένη στα Ελληνικά με μεγάλη επιτυχία καθώς τον Siegfried κάνει o Βασίλης Καΐλας και τον Rothbart o Γιάννης Ευδαίμων (έχει δανείσει την φωνή του και στον Sirakawa στον Kabamaru). Άλλος λόγος υπέρτατης λατρείας για την εν λόγω ταινία, η μουσική του Τσαϊκόφσκι.  Άλλες λεπτομέρειες που αγάπησα: τα νερά της λίμνης που λαμπυρίζουν στον ήλιο, τα συναισθήματα που αποτυπώνονται τόσο καλά στα ανιμε. Το στόρι όλο, το λατρεμένο, που η Odette μεταμορφώνεται σε κύκνο, μετά τα μάγια του κακού μάγου Rothbart. Τα σκιουράκια Χανς και Μαργαρίτα και οι φωνές τους. Ο Siegfried που βγάζει και παρατάει την κορώνα του ως απάντηση στα λόγια της μάνας του «Από σήμερα είσαι Βασιλιάς και δεν μπορείς να κάνεις ότι σου αρέσει». Η Odeil που είναι τέρμα γκοθού με μπλέ μαλλί! O Rothbart που έχει 2 κεραίες για φρύδια και η μπέρτα του. O Siegfried που στην κορύφωση της δράσης, πιάνει το σπαθί του μάγου φωνάζοντας «οχιιι Οντέτ» και ο πύργος του μάγου καταστρέφεται, μαζί του και οι κακοί. Είναι απλά τέλειο διάολε, απλά τέλειο! Υ.Γ Μετά εννοείται ότι ταυτίστηκα με τον πρίγκιπα και ορκίστηκα να προστατεύω τους κύκνους όλου του κόσμου.

Στεφανία Καποδίστρια – Ο Βασιλιάς των Λιονταριών

Πρώτη ταινία που είδα ήταν Ο Βασιλιάς των Λιονταριών. Σινεμά, εκδρομή με το σχολείο, όλο σσσς και σσσς οι δασκάλες, πάρα πολύ χαρούμενη μέχρι τη στιγμή που ο καταραμένος ο Σκαρ έριξε τον Μουφάσα κάτω στο γκρεμό κι άρχισα να κλαίω σαν μωρό. Κάτι που όσες φορές και να δω αυτήν την ταινία, κάνω ακόμα.

VILLAGE 11 Cinemas @ Mediterranean Cosmos

Διάβασε περισσότερα: www.villagecinemas.gr/el/aithouses/vkids/